A ranger/traitor 13

Miko’s voet was nog maar net door het zolderluik verdwenen. Met bonkend hart lag hij te luisteren hoe Erlan ging slapen. Hij wist nu waar hij mee bezig was. ‘Het in echt geld om te zetten’, had een van de mannen gezegd. In combinatie met smeden kon hij maar een conclusie trekken: valsmunterij. Wat hij nog niet wist was, wie de andere betrokkenen waren, maar wel dat een van hen op het punt stond het valse geld uit te gaan geven. Hij moest dus tegengehouden worden. Maar hoe? Hij had geen flauw vermoeden wie het was en hoe hij het zou kunnen doen. Behalve hulp inroepen. Hoe pakte hij dat dan weer het best aan? Hij kon niet weg, als hij even zijn werk zou laten staan, merkte Erlan dat onmiddellijk. Daarbij wie zou hem willen helpen? Hij kon moeilijk vergeten dat hij tot voor kort nog al stelend zijn brood verdiende. Als het aankwam op zijn woord tegen dat van Erlan, maakte hij geen schijn van kans. Iedereen zou denken dat hij loog… Miko sprong overeind. Een grijze jager wist wanneer iemand loog, dus ook wanneer die de waarheid sprak! En als hij nu meteen vertrok was hij terug voor Erlan iets van zijn afwezigheid gemerkt had. Maar… ontmoedigd liet Miko zich weer op zijn bed vallen. Hij was vergeten dat Redmont het op dit moment zonder vaste grijze jager moest stellen. Dus dat kon hij wel vergeten. Wat nu? Hij kon niet doen alsof er niets gebeurd was. Hij moest handelen en snel ook. Voor die ander de kans kreeg het vals geld uit te geven. Er was natuurlijk nog een grijze jager, maar die was waarschijnlijk in zijn eigen leen. Hoe hij het ook wende of keerde. Hij zat in de problemen en hij moest zich haasten een oplossing te vinden. Ieder moment dat verstreek maakte zijn kansen kleiner. Er zat niets anders op dan te hopen dat die andere jager er toch was en als dat niet zo was, moest hij het morgennacht opnieuw proberen en dat het dan nog niet te laat was om die handlanger tegen te houden.