Vertrouwen - 36

Ik begon stilaan honger te krijgen, maar ik kon mijn kamer niet uit. Zelfs gewoon rechtstaan van mijn bed om wat door de kamer te wandelen was nogal moeilijk zolang ik niets zag. Ik twijfelde wat ik moest doen: wachten, of naar de wachters aan mijn deur roepen dat ze de prinses moesten gaan halen. Maar die beslissing hoefde ik niet te nemen, want nog voor ik besloten had wat ik wilde doen, kwam Yue binnen.
“Hey, Lizzie. Ik heb wat te eten voor je meegebracht”, zei ze.
“Bedankt, ik heb honger”, glimlachte ik. Ik hoorde hoe Yue iets op mijn tafel zette, en niet veel later voelde ik hoe ze me recht hielp en naar mijn tafeltje leidde. “Euh, moet ik nu eten?”, vroeg ik aarzelend.
“Ik zal je helpen”, zei ze lachend. “Mond open.” Als een klein kind kreeg ik te eten, en dat vond ik best gênant, maar ik was toch blij dat Yue die moeite voor me wilde doen.

Toen ik klaar was met eten, bleef Yue nog gezellig bij me zitten voor een praatje. Op een bepaald moment werd er op de deur geklopt.
“Binnen”, zei Yue.
“Prinses, de geestelijken zijn hier. Ze willen u iets zeggen”, zei iemand. Een wachter, vermoedde ik.
“Laat hen maar hierheen komen”, zei Yue.
“Ze zijn hier al, mag ik hen binnen laten?”
“Natuurlijk”, knikte Yue. Niet veel later hoorde ik de stemmen van de geestelijken.
“Prinses, de goden hebben op onze oproep gereageerd en ons verschillende signalen gegeven. Wij moeten nog even overleggen wat bepaalde signalen betekenen, maar momenteel wijst alles in een goede richting. Als u wenst kunt u de ogen van deze jongedame weer openen, maar die beslissing is geheel de uwe. Zij moet nog wel op haar kamer blijven tot wij een definitief antwoord hebben.”
“Bedankt, heren”, zei Yue. Ik hoorde hen naar buiten gaan. “Ik ga even wat halen”, zei Yue me.
“Oké”, glimlachte ik.



Wat zou dat definitieve antwoord nu toch zijn? *lacht geheimzinnig, blij met de onwetendheid van de lezers*
jullie raden het toch lekker nooit
(of laten we zeggen, jullie raden de twee helft niet, eerste is misschien wat voorspelbaar )