<5>

Ik voelde een hand over mijn wangen glijden en langzaam opende ik mijn ogen. Ik keek recht in de donkere ogen van Patch. 'Goedemorgen, lekker geslapen?' Ik rekte me uit en gaf slaperig antwoord. 'Ja hoor.' Er rinkelde een belletje en blijkbaar was dat het teken dat het ontbijt klaar stond. Ik was gister blijkbaar zo in slaap gevallen, want ik had nog steeds mijn kleren aan. Patch en ik liepen door dezelfde ovalen gang als gisteren naar de grote zaal. In de zaal stonden twee lange tafels waarop schalen met broodjes stonden en kannen met iets wat leek op blauwe thee, niet dat het me lekker leek maar ik kon het proberen. Ik ging aan tafel zitten en liet mijn blik over het eten glijden, maar mijn blik bleef hangen bij Patch die tegenover me zat. Hij had een zwart, strak shirt aan waardoor ik zijn gespierde bovenlichaam kon zien. Patch keek mij nu ook aan. Een paar seconden hield ik zijn blik vast maar keek toen snel weg. Ik voelde hoe hij een glimlach onderdrukte toen hij zag dat ik langzaam rood werd. Snel nam ik een slok van de blauwe thee, wat best lekker was, het smaakte een beetje naar blauwe bes. 'May I have your attention please?' Selene stond op en tikte met een lepeltje tegen haar glas. Aangezien meer dan de helft van de mensen hier buitenlands was, deed ze haar speech in het Engels. 'I know it has been a hard time for all of us...

- Lang geleden was de wereld verdeeld over 4 rijken. Selene was de leider van Billow, Titanium van de Pedestrians, Fleur van de Beaubatons en Viktor was de leider van Vigour. Maar door Viktors honger naar meer macht en een groter rijk ontstond er een oorlog, die nog steeds niet is afgelopen. -

...They have won many battles, now it's our turn to win the war.' Er klonk geschreeuw door de hal, blijkbaar was iedereen het met haar eens. Ik snapte nog steeds niet waarom ik hierbij betrokken werd, en het zag er ook niet naar uit dat ik daar snel achter zou komen. Iedereen begon aan het ontbijt, ik zat er maar een beetje naast aangezien bijna iedereen een verschillende taal sprak en niemand echt aandacht aan mij schonk.
Na het ontbijt kwam Selene naar Patch en mij toe lopen. 'Er staan 2 paarden voor jullie klaar, daarmee kun je naar Engeland.' We liepen naar de stal, waar 2 zwarte paarden al klaar stonden. Hoewel ik nog steeds niet snapte hoe ze ons naar Engeland moesten brengen, hield ik m'n mond aangezien ik al dingen had meegemaakt die ik ook niet begreep. Ik stapte op en net zo raar als ik was binnengekomen, was ik weer op het strand samen met Patch. 'Okey, en nu?' vroeg ik. Patch reed naar het water, en inplaatsvan dat hij door het water liep, liep hij erover heen. 'Gewoon doorlopen.' antwoord hij en gaf me weer zo'n mysterieuze glimlach.


(Het wordt geen oorlogsverhaal ofzoiets hoor.)