Hok

ik kwam thuis. Ik danste mee met mijn Ipod en haalde net mijn spullen uit mijn tas toen ik iets zag.
Beertje lag op haar zij in haar hok.
''néé toch..'' mompelde ik. Angstig liep ik dichterbij. Nog voordat ik echt goed had gekeken wist ik het al: ze was dood. Ik pinde mijn blik in haar zij. Nee, ze ademde niet meer. Mijn konijntje ademde niet meer..
''Shit'' mompelde ik en ik liep weg. Ik dumpte mijn Ipod en tas bij de tuintafel en liep naar de deur. ''Er zal toch wel iemand thuis zijn?'' nee dus. De deur was op slot. Mam was zeker nog op de overblijf.
Ik maakte de deur open. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Toen kreeg ik een idee. Ik pakte wat kranten en ging weer naar buiten. Ik legde de kranten neer op de tuintafel en spreidde ze uit. toen bedacht ik me dat mam en pap deze kranten nog niet hadden gelezen. Ik legde ze weg en pakte nieuwe, dit keer van het oud papier. Toen liep ik weer naar het hok.
Ik wou beertje erop leggen met een doek eroverheen, maar iets weerhield me. Haar ogen waren te dof. Haar pootjes waren te wijd uitgestrekt. Je kon haar ribben te makkelijk tellen. Ze was te dood. Ik vond het eng. Maar ik kon haar niet gewoon laten liggen.
ik haalde de kranten weer en legde ze op haar, maar ze waaiden weg. Ik pakte een theedoek. Toen ik terugkwam waren de kranten weggewaaid. Dan maar geen kranten. Ik legde de theedoek eroverheen. De helft van de kranten was het konijnenhok ingewaaid. Mismoedig keek ik naar mijn armzalige werkje. Nou ja, het was beter dan niks. Ik had mijn best gedaan.