Chapter 4.1 || Hoping for the best, but expecting the worst

-Louis Tomlinson

“Tomlinson, je bent toch geen watje? Harder slaan,” wordt er naar me geroepen door Stark. Automatisch ga ik harder slaan, want ik zal en moet geselecteerd worden voor de vechtklassen. Mijn zusje, Lizzie, staat tegenover me en ontwijkt handig mijn kappen.
      “Heb je niet meer in huis, broertje,” grinnikt ze naar me.
      “Pardon, broertje? Ik ben twee jaar ouder hoor,” snuif ik quasi arrogant.
      “Zolang jij mij niet fatsoenlijk kunt raken, noem ik je broertje.”
      Geïrriteerd kijk ik haar aan. Soms is ze een schat, maar soms, nou ja meestal, haalt ze het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik teleporteer mezelf zo dat ik achter haar sta en geef haar dan een harde klap tegen haar achterhoofd. Hard genoeg, want met een boog valt ze in een plas met modder. Strak heeft alles gezien en klapt enthousiast in zijn handen, “zo wilde ik het zien, Louis!” roept hij.
      “Dat deed pijn,” zegt Lizzie zielig, terwijl ze opstaat en haar kleren probeert af te kloppen. Wat, trouwens, grandioos mislukt, ze veegt de modder alleen maar verder uit.
      “Ben ik nu wel je grote broer?” vraag ik grinnikend.
      “Nee, want grote broers slaan kleine zusjes niet,” waarna ze me een flinke rechtse geeft.

Hijgend laat ik me op de grond vallen, wanneer Stark ons beveelt op te houden. Ik voel aan mijn hoofd en weet zeker dat ik er morgen een dikke bult heb zitten en waarschijnlijk ook een blauw oog. Daar heeft Lizzie me goed geraakt.
      “Maak je geen zorgen, meisjes vinden een blauw oog best sexy,” grijnst Niall en slaat op mijn schouder.
      Ik trek een wenkbrauw op. “Ten eerste dat vinden ze niet sexy, jij hebt nog veel te leren. En ten tweede sinds wanneer kun jij gedachten lezen. Nieuwe gave of zo?”
      Dommig kijkt Niall me aan en ik zucht eens. Ik heb geen zin om het uit te leggen daar ben ik nu te moe voor. Ik sta op en zeg tegen Stark dat ik ijs ga halen om tegen mijn hoofd te leggen, zodat ik morgen niet met een al te grote zwelling hoef te lopen. Ik loop naar de keuken toe en verwacht daar niemand binnen te zien, maar ik heb het mis. Aan de keukentafel zit Juliet, het meisje met de vuurrode haren, voor zich uit te staren met een glas water voor haar neus. Ze slaakt een gilletje, wanneer ik binnen kom gelopen, blijkbaar heb ik haar laten schrikken.
      “Wat zie jij er uit!” roept ze hoog.
      “Ook bedankt,” zeg ik droog, terwijl ik naar de vriezer loop. Ze pakt mijn hand beet en trekt me mee, zodat ik op een stoel beland.
      “En nu blijven zitten, ik zal je helpen.”
      Ik doe wat me gevraagd word en lach naar haar. Maar dat ziet ze niet meer, want ze is al naar de kraan gelopen en houdt een thee doek onder het water. Ze komt weer naar mij gelopen en draagt me op mijn hoofd omhoog te houden. Ze drukt de koude, natte doek tegen mijn gezicht aan en een koude rilling schiet door me heen. Het puntje van haar tong steekt een klein beetje uit haar mond, terwijl ze, waarschijnlijk, het bloed en de modderstrepen van mijn gezicht afhaalt. Ik aanschouw het met een lach op mijn gezicht.
      “Je bent nieuw hier, toch?” vraag ik nieuwsgierig.
      Geconcentreerd knikt ze, terwijl ze met de doek over een gevoelige plek gaat, daar ben ik hard geslagen door Lizzie. Een kreet ontsnapt er uit mijn mond en beschaamd sla ik snel mijn hand ervoor.
      “Zit een stil, Louis,” beveelt ze me.
      “Hoe komt het trouwens dat jij niet geraakt bent?”
      “Zoals je net wel gezien hebt, ik ben heel erg snel,” zegt ze, terwijl ze de doek van mijn hoofd afhaalt en het resultaat bekijkt. “Dus is het niet heel moeilijk voor mij om klappen te ontwijken.”
      Ik knik begrijpend en neem het ijs van Juliet over, dat ze voor mij gehaald heeft. Ik leg het tegen mijn hoofd aan en slaak een kreun van pijn.
      “Je ben goed geraakt, door een meisje,” merkt ze op.
      “Bedankt,” mompel ik nors. “maar mijn zusje kan onzichtbaar worden, dus het is niet eerlijk.”
      Juliet stoot een sarcastische lach uit, “jij hebt anders haar ook aardig toegetakeld. En jij kunt teleporteren, is dat dan wel eerlijk?”
      Ik haal mijn schouders op, alsof ik dat ga toegeven. Dat is nou niet bepaald ego strelend.
      “Aha, ik snap het al. Je bent ingemaakt door je zusje?”
      Nors kijk ik haar aan, dit was nu ook weer niet de bedoeling. “Niet, we gingen gelijk op.”
      Ze grijnst nog eens en haalt dan haar schouders op, “voor deze keer geloof ik je.”