Untouched. -002-

Jane point of view.

Met een zware druk op mijn ogenleden, open ik mijn ogen na uren in dromenland te hebben gezeten. Ik zet me recht in het minibedje en bekijk het kleine kastje, dat naast het bed staat. Een wit velletje papier trekt mijn volledige aandacht. Ik strek mijn arm, zodanig dat ik het velletje in mijn handen beet kan nemen. Aandachtig lees ik het enkele keren door.

Jane, je lag zo heerlijk te slapen, dus wouden we je niet wakker maken. Ik en Damian zijn naar de stad, eten aan het kopen. We hebben net ontdekt dat het eten dat ze hier verkopen niet te vreten is. X, liefs Katrina.

Erg vind ik het niet. Geen gezeur van mijn zus, geen gepraat van Damian. Enkel ik en de rust. Genietend van de stilte sluit ik mijn ogen en probeer beter in het bed te liggen. Het luie gevoel overheerst mijn lichaam, waardoor ik het bedje niet uit kan. "Aaaah!" hoor ik een persoon buiten gillen. Mijn ogen sper ik geschrokken open. Daar gaat mijn rust. Uit nieuwsgierigheid stap ik uit het bed en wandel naar de deur, zodat ik kan kijken wat er aan de hand is. Door een ruwe kracht dat tegen de caravan botst, knal ik tegen de muur aan. Mijn ogen zijn door de schok fijn geknepen. "Godverdomme!" vloek ik. Ik laat mezelf ongeveer dertig seconden liggen en kom dan pas in actie. Woest sta ik recht en open met een brute kracht de deur. Het enige wat ik zie zijn talloze mensen, die mij met een bezorgde blik aankijken. Wat is hier gebeurd?