Chapter forty-three

'Ik haat haat zo erg!' Zegt Thijmen als we over straat lopen. Hij is echt woedend.
'Ik neem één keer vrienden mee naar huis, en wat doe ze? Juist, ze gedraagt zich weer als z'n stomme tuthola met der stomme chique praat!' Zegt Thijmen.
'Thijmen, rustig. Het is mijn schuld, ik had niet zo onbeleefd moeten doen.' Zegt ik tegen Thijmen en ik leg een hand op zijn schouder.
'Het is niet jou schuld. Jij stelde gewoon een normale vraag. Meer niet.' Zegt Thijmen. Thijmen loopt de weg op, zonder dat hij door heeft dat er een auto aan komt.
'Thijmen, kijk uit!' Roep ik, maar het ik al te laat. Met volle gang rijdt de auto tegen Thijmen aan. Met een harde klap raakt de auto Thijmen en met een harde klap valt Thijmen op de grond. Hanne gilt en tranen lopen over haar wangen. Ik ren zo snel mogelijk naar Thijmen toe en ga op mijn knieën naast hem zitten. Hij is buiten bewustzijn. Zijn voor- en achterhoofd bloeden en het bot van been steek naar buiten. Het ziet er echt heel vies uit. Chris probeert Hanne te troosten die helemaal van slag is. 'Troy, ben 112!' Zeg ik tegen Troy. Troy haalt meteen zijn mobiel uit zijn zag en begint te bellen. Ik pak zijn pols en probeer zijn hartslag te voelen. Gelukkig voel ik die nog. De bestuurder van de auto stapt uit. 'Sorry, maar ik zag hem niet. Hij rende ineens de weg op.' Zegt de man.
'Het geeft niet. Ik liep inderdaad de weg op.' Zeg ik. In de verte hoor ik al de sirene van de ambulance en het komt steeds dichterbij. Als de ambulance er is, leggen ze Thijmen op de brancard in de ambulance. 'Ik breng jullie wel naar het ziekenhuis.' Zegt de man. Ik, Chris, Hanne en Troy stappen in de auto en ze man rijd naar het ziekenhuis.