Untouched. -001-

Jane point of view.

Vol tegenzin sleur ik mijn bagage achter me aan. "Schiet nou op!" hoor ik Katrina, mijn oudere, getrouwde zus naar me roepen. Chagrijnig kijk ik op. Haar helderblauwe ogen kijken me strak aan. "Ik wou niet naar een camping gaan, dus wacht nu maar mooi af tot ik deze heuvel heb gedaan!" Puf ik er uit. "Jij bent echt een hopeloos geval! Kop op, we zijn er bijna!" roept ze hyper. Ik kijk naar mijn oudere zus, die de heuvel op huppelt, met een zware bagage in haar twee handen. "Hoe krijgt ze dat voor elkaar?" mompel ik tegen niemand in het bijzonder. Na een lang kwartiertje te hebben gesukkeld met de bagages, zijn we er eindelijk toch geraakt. We komen allebei aan bij mijn schoonbroer zijn caravan. "Ik zei toch dat stappen vermoeid was." lacht de tweeëndertig jarige man. Ik werp hem een dodelijke blik. Hij weet best dat ik dit tegen mijn zin deed en enkel mee wandelde met mijn zus omdat dat kind zo sportief is en niet alleen hoefde te zijn. "Neem me niet kwalijk, maar ík ga een heerlijke douche nemen en in bed kruipen." "Jane! Het is nog maar ochtend." zegt Katrina verontwaardigd. "Ja inderdaad, vijf uur in de ochtend om precies te zijn!"

Mijn zus kijkt op haar horloge en houd haar wijsvinger wijs in de lucht. "Nou, om precies te zijn is het nog maar vijf uur en vijfentwi-" "Hou je bek! Ik ga slapen en daar mee uit!" Mijn ochtendhumeur heeft me vandaag goed gebeten. "Slaapwel?" mijn schoonbroer, Damian, houd de deur van de mobielhome netjes voor me open zodanig dat ik binnen kan. Ik schenk hem een glimlach en been mezelf het huis op wielen binnen.