Part 2.1 - We should hang out.

Eva point of view.
Ik speel verveeld met het uiteinde van de sjaal die om mijn nek hangt, terwijl Melissa druk aan het sms'en is, waarschijnlijk met Harry of Louis of zo. "Blijf je nou de hele tijd met ze sms'en?" Vraag ik lachend. Melissa bloost en legt haar mobiel snel op tafel neer, die daar niet lang blijft liggen want zodra haar mobiel begint te trillen pakt ze hem weer. "Eef? Wat is ook al weer jouw nummer?" Ik haal mijn schouders op en pak mijn iPhone van tafel. Ik heb hem nog niet zo lang en weet mijn nieuwe nummer nog niet uit mijn hoofd. "Ehm, even kijken." Zeg ik terwijl ik in mijn telefoonlijst naar mijn eigen nummer scroll en hem vervolgens opnoem. Niet veel later begint mijn iPhone te trillen en verbaasd pak ik hem. Ik zie dat ik een sms heb ontvangen van een onbekend nummer. Hey. Pity you had to leave so fast. We should hang out soon. X Zayn. Meteen kijk ik Melissa aan, die snel verdedigend haar handen in de lucht steekt. "Wat?!" Roept ze onschuldig. "Hoe komt Zayn aan mijn nummer?" Melissa grist mijn mobiel uit mijn hand en leest het sms'je. "Hij vroeg naar je nummer dus die heb ik gestuurd." Ik rol met mijn ogen terwijl ik een sms terug stuur naar Zayn. Sounds good. X

Ik schop langzaam een steentje in het water. Het is de dag van het One Direction concert, 6 uur 's ochtends. Iedereen ligt nog in een vredige slaap, behalve ik. In mijn hoofd lijkt alles zwart te zijn. Alleen vraagtekens en duizenden letters laten zich in mijn hoofd zien. Ik zak langzaam door mijn benen en zit vervolgens in kleermakerszit in het vochtige gras. Ik pluk verschillende grassprietjes uit het gras en gooi ze vervolgens verderop op een hoopje. Dat is een automatisch trekje die ik al heb sinds ik een jong meisje ben. Ik kijk naar de lucht die al wat lichter wordt door de opkomende zon. Het zou vandaag een mooie dag worden en dat hoopte ik maar, want dan kon ik de hele dag in mijn One Direction shirt rondlopen en hoefde ik geen vest erover te dragen. Maar ja, ik woonde wel in Amsterdam waar je de weermannen niet altijd kon vertrouwen. Zuchtend pakte ik een steentje die ik weggooide. Hij belandde met een harde plons in het water. Ik staarde voor een tijdje naar de grote waterkringen die steeds kleiner werden. Ik pakte een handje steentjes die ik vervolgens een voor een het water in gooide. Ik verveelde me dood en wist dat ik niet meer in slaap zou komen, dat kwam door mijn zenuwen voor het One Direction concert. Ik glimlachte bij het denken dat ik vanavond eindelijk de jongens zou horen zingen. Live. Ik stond op en klopte de losgeraakte grassprieten van mijn broek af. Toen ik me omdraaide schrok ik me dood van een gestalte die daar stond. "Hallo," zei Niall met een grijns op zijn gezicht. "Tegen wie praat jij nou weer?" Hoorde ik Zayn roepen. Wat deden zij nou hier?