9

Ik kwam los op de dansvloer de hele rit had ik genoten maar was toch wel wat stil geweest. Zodra Nicholas mij ten dans vroeg ontdooide ik weer iets. Nicholas kon geweldig goed dansen. We dansten samen de sterren van de hemel. Elke keer als die me aankeek voelde ik me speciaal. Bijna de hele avond stonden we op de dansvloer. Elke keer als die me lang en die aankeek dan werd ik helemaal warm van binnen en laaide er een soort vuur in mij. Het voelde zo goed zo ontzettend goed om bij hem te zijn dat ik de wereld om me heen vergat. Wat telde was hij en ik. Alleen hij en ik. Ik had gevoel alsof de tijd stilstond maar helaas voor mij leek het alsof de tijd alleen maar sneller ging. Hierdoor vloog de avond zo maar voorbij. Iedereen had genoten. Ik keek naar Peter en Amy die elkaar kusten ze waren zo lief die twee. Ik zag dat David en Derek samen met Anna en Cloë aan een tafel zaten. Ze lachten gezellig en keken naar ons of Peter en Amy of naar elkaar. Ook hun hadden een super avond. Toen de avond voorbij was, liepen we in plaats van mee te rijden met de koets zo ver was het niet. Het idee dat ik afscheid moest nemen met de rest erbij strak me niet echt aan. Nu had ik alle tijd en konden we nog even genieten van de mooie avond. We spraken over van alles en nog wat en al gauw waren we bij onze voortuin. Dan en papa hadden we hun best gedaan dacht ik. Nicholas liep mee naar de voordeur. ‘Nicholas ik wil je bedanken voor deze geweldige avond.’ Zei ik. Ik stond nu bij de deur waar ik omhoog keek. Dan was lollig geweest, ik vond het niet leuk. Hij had er een mare tak neergehangen.
Ik volgde Mary haar blik omhoog. Ik zag de maretak van binnen bedankte ik Dan die zo’n grapje niet aan zich voorbij liet gaan. ‘Ken je de traditie van de maretak?’ Fluisterde ik zachtjes in Mary ’s ook. Ze kleurde en knikte langzaam. ‘Mij is geleerd om nooit zo’n traditie te breken dan brengt vreselijk ongeluk.’ Fluisterde ik nog steeds zachtjes. Ze keek naar de grond. Ze had nog steeds een blos op haar wangen. Ik tilde haar hoofd op, voor ze ook maar iets kon doen drukte ik mijn lippen op de hare. Eerst deed ze niks maar al gauw sloeg ze haar armen om mijn hals en kuste me terug. Het gevoel dat ik van deze aanraking kreeg was onbeschrijfelijk. Ik had het gevoel alsof mijn hele lichaam in vlammen stond. De bom van vlinder die ik al dagen had ingehouden suisde nu door mijn hele lichaam en alles voelde zo goed. Kon ik nu de tijd maar stil zetten.
Ik keek naar de foto. Nog steeds had ik niks van Nicholas gehoord er zou toch niks gebeurd zijn? Ik maakte me zorgen. Straks was er wat verkeerd gegaan of had die de regels overtreden. Ik ging maar eens polshoogte nemen. Ik reisde binnen no time naar de plek waar Nicholas en Mary zich bevonden. Ik vond ze voor haar deur ze namen afscheid zo te zien heel normaal. Hij gaf haar en kus op haar wang en zwaaide terwijl die het tuinpad afliep. Hij zag er netjes uit in zijn pak. Ik wachtte tot Mary het huis in verdween. Ik tikte op Nicholas zijn schouder. Hij schok draaide zich om, verward en versteend bleef die staan. ‘Meneer, wat doet u hier zo midden in de nacht?’ Zei Nicholas. ‘Nou, Nicholas ik maakte me zorgen om je en wilde even kijken hoe het je verging.’ Zei ik rustig. ‘ik wilde u morgen berichten dat alles goed ging maar dat ik er nog niet achter ben wat haar ultieme kerstcadeau is.’ Zei Nicholas. ‘Ja, maar ik weet het inmiddels wel ik kan in haar hart kijken zie je.’ Zei ik. ‘Mag ik u vragen wat haar ultieme kerstcadeau is?’ Zei Nicholas terwijl die me verbaasd aanstaarde. ‘Nou ik ben bang dat je dat niet waar kan maken, Nicholas je zou er de regels voor moeten breken.’ Zei ik zorgelijk. ‘Is het dan zo erg?’ Zei Nicholas. ‘Ja, mijn jongen, haar ultieme kerstcadeau ben jij.’ Zei ik terwijl ik nog zorgelijker keek dan eerst. ‘Maar kunt u geen uitzondering maken voor Mary ze is zo’n bijzonder meisje. Echt waar ik trek nu al 3 dagen met haar op en ze heeft iets speciaals iets dat anderen niet hebben.’ Zei Nicholas. ‘Ik ben bang dat, dat niet zal gaan mijn beste Nicholas. Hoe spijtig ik dat ook vind.’ Zei ik treurig. Nicholas keek me teleurgesteld aan. ‘Ga je mee terug mijn beste jongen, je kan op dit moment niet veel voor haar betekenen.’ Zei ik. ‘Ja meer kan ik op dit moment toch niet doen.’ Zei Nicholas.