2

Ik bekeek een stapel foto’s. Toen er een foto uit mijn hand viel. Ik raapte de foto op en bekeek hem eens goed. Het was een foto van een meisje van 17. Haar naam was Mary Williams. Ze wenst voor kerst het ultieme kerstcadeau. Ik had geen tijd om uit te zoeken wat het was. Ik moest alles hier op de Noordpool regelen en hopen dat ik op tijd klaar kwam en iedereen zijn kerstcadeaus op tijd kreeg. Toch hield ik van deze kerst drukte ik had nog twee weken om alles klaar te maken. Toch wilde ik niet dat Mary teleur gesteld werd. Ik liet Nicholas bij me roepen. ‘Meneer welke Nicholas?’ Zei het zenuwachtige mannetje dat voor me stond. ‘Noël, Nicholas Joseph het heeft geen haast.’ Zei ik. ‘Oké, meneer.’ Zei Noël nog steeds zenuwachtig. ‘Oow en Noël ik weet dat je alles altijd heel strak in plant maar doe maar rustig aan. We hebben nog twee weken voordat ik met de rendieren de lucht in moet.’ Zei ik terwijl ik vriendelijk naar Noël lachte. Noël was nooit rustige geweest, maar elk jaar was altijd alles volgens schema gegaan. Ik vertrouwde blindelings op Noël, hij was zeker een goede rechterhand. Ondanks dat die af een toe iets te zenuwachtig was. Ach ja dat was Noël nou eenmaal het moest zo en niet anders. Ik was nog wat foto’s en papieren aan het bekijken toen Nicholas ineens voor mijn neus stond. ‘Zo, zo Noël is op dreef vandaag.’ Zei ik lachend. ‘Ja dat zeer zeker meneer.’ Zei Nicholas. ‘Ik had hem nog zo gezegd het heeft geen haast.’ Zei ik tegen Nicholas. ‘Ach, ja u weet hoe Noël is. Beter nu dan morgen.’ Zei Nicholas. ‘Ja dat klopt, maar nu je er toch bent kan ik je ook wel meteen je opdracht geven.’ Zei ik tegen Nicholas. ‘Zegt u maar wat ik voor uw kan doen.’ Zei Nicholas. ‘Dit meisje heet Mary William.’ Zei ik hem terwijl ik hem de foto gaf. Hij bekeek de foto aandachtig. ‘Is ze niet te oud?’ Zei Nicholas voorzichtig. Hij keek me aan. ‘Ze is zeventien maar ik wil haar niet teleurstellen.’ Zei ik. ‘Zou je me kunnen vertellen wat haar ultieme kerstcadeau is. Na al die tegenslagen heeft ze wel wat geluk verdient. Doe alsjeblieft wat je kunt, Nicholas.’ Zei ik. ‘Ik zal doen wat u van me verlangt en mijn uiterste best doen.’ Zei Nicholas. ‘Dank je, Nicholas ik wist dat ik op je kon rekenen.’ Zei ik. Hij draaide zich al om. ‘Kom je zo alle nodige informatie nog even halen?’ Zei ik. ‘Tuurlijk, meneer tot zo.’ Zei Nicholas.
Ik liep door de fabriek heel. Deze opdracht was heel belangrijk voor hem ik wist het zeker. Toen Mary was een mooi meisje althans op die foto. Al had ik geen idee hoe ik dit aanpakken moest. Haar volgen? Begluren? Nee ik had geen idee. Ach misschien kwam het allemaal wel goed en moest ik het eerst gewoon op me af laten komen. Het zou vanzelf goed komen toch? Anders kon ik vast nog wel hulp vragen aan de rest of aan de Kerstman. Al deed ik dat liever niet aan gezien die het al zo druk had. Nee, dit moest ik zelf zien op te lossen. Als een van de helpers van de Kerstman kon ik toch zeker zelf wel iets bedenken? Ik pakte snel mijn tas in veel zou ik niet nodig hebben. Anders had ik altijd nog mijn Kerstmagie die me zou kunnen helpen. Ik sloeg de tas over mijn schouder en trok een jas aan. Ik moest doorgaan voor een normale jongen. Anders zou ik opvallen in het dorp of de stad waar Mary woonde. Ik liep opnieuw naar de Kerstman. ‘Meneer ik ben er klaar voor.’ Zei ik. ‘Mooi, zo Nicholas, hier is alle informatie die je nodig hebt.’ Zei de Kerstman terwijl die me wat blaadjes gaf. ‘Bedankt, meneer.’ Zei ik. ‘Succes Nicholas!’ Zei de Kerstman enthousiast. Aandachtig lezend liep ik door de fabriek naar de buitendeur. Ik zou een heel eind moeten reizen maar dat had ik er wel voorover. De Kerstman had me niet voor niets uitverkoren. Ik bond mijn spullen achterop de sneeuwscooter. Ik zwaaide mijn been erover en vertrok.