Chapter forty-two

Even later zitten we met z'n alle aan de lang tafel in de woonkamer. Iedereen zit keurig netjes met rechte rug op zijn stoel. Vooral Thijmen en Troy. 'Zoon, hoe was jou dag?' Vraagt Thijmen zijn moeder bekakt aan Thijmen.
'Mijn dag was geweldig, moeder. Hoe was uw dag, moeder?' Vraagt Thijmen bekakt aan zijn moeder.
'Geweldig, zoon.' Antwoord Thijmen zijn moeder nog altijd bekakt. Als het hier elke dag zo gaat, zou ik ook gek worden. Na die vragen wordt het stil in de kamer en iedereen eet rustig verder. Ik merk dat Thijmen zijn rug een beetje buigt. 'Rechte rug, zoon.' Zegt Thijmen zijn moeder. Thijmen maakt zijn rug weer recht en een zucht verlaat zijn mond.
'Noemt u Thijmen nooit bij zijn naam?' Vraag ik aan Thijmen zijn moeder.
'Sorry?'Zegt zijn moeder en ze kijkt me beledigt aan.
'Nou, u noemt Thijmen altijd zoon, maar nooit gewoon Thijmen. Waarom?' Vraag ik.
'Hoe durf jij zo onbeleefd tegen mijn te praten, jongeman?' Vraagt Thijmen zijn moeder aan mij.
'Ik doe toch niet onbeleefd. Ik stel alleen maar een vraag.' Zegt ik.
'Eruit.' Zegt Thijmen zijn moeder.
'Wat?' Vraag ik.
'Mijn huis uit. Eerst onbeleefd doen en dan tegen spreken. Daar ben ik niet van gediend. Mijn huis uit.' Zegt Thijmen zijn moeder.
'Zoals u wilt, mevrouw.' Zeg ik en ik sta op.
'Moeder, dit kunt u niet doen!' Zegt Thijmen.
'O, dit kan ik wel doen.' Zegt Thijmen zijn moeder.
'Oke, u doet uw best maar, moeder. Maar als Justin gaat, ga ik met hem mee.' Zegt Thijmen en hij staat op. Daarna staan ook Chris, Hanne en Troy op.
'Tot ziens, moeder.' Zegt Thijmen en we lopen de woonkamer uit en verlaten daarna het huis.