26. hi mom

We klommen samen door het raam van mijn moeder’s kamer. Het was een grote kamer, maar het leek kleiner door de vele ziekenhuis apparaten die er stonden. Er waren maar een paar echte meubels, waaronder een nachtkastje met een foto erop. Ik liep ernaar toe en bestudeerde de foto.
Het was een foto van ongeveer 8 jaar geleden. Toen waren we naar het strand geweest met zijn allen. Mijn vader had mijn moeder vast en keek verliefd naar haar. Mijn moeder hield mijn hand vast en keek grijnzend naar mij. Ik probeerde een veel te grote strandbal vast te houden met een hand. We waren toen nog een gewone familie, op een gewone vakantie. Hoe was het hiertoe gekomen?
Toen pas keek ik naar mijn moeder. De kanker had haar oud gemaakt. Dun, bruin haar met grijze strepen erdoor, een gezicht met uitstekende botten. En toch kon ik door dit alles heen kijken naar mijn moeder. Ze was waarschijnlijk aan het dromen, want ze glimlachte. De glimlach die ze me altijd gaf als we samen speelden. De glimlach die ze altijd gebruikt had om mij te troosten als het nodig was.
Ik voelde embry’s warme vingers op mijn wang. ‘Het is oke, Kiki,’ zei hij zachtjes. Ik had niet gemerkt dat ik aan het huilen was. Resoluut schudde ik mijn hoofd, boende de overgebleven tranen van mijn wangen en keek even naar Embry. Hij knikte me bemoedigend toe, en ik begon aan wat ik nu al maanden iedere avond deed. Ik zag de grote lichtgevende vlekken die mijn moeder bijna helemaal bedekten, en ik haatte ze vanuit de grond van mijn hart. Waarom hadden ze perse mijn moeder ziek moeten maken?
Ik stopte al mijn kracht in deze ziekte laten verdwijnen, en zelfs nog een beetje langer. Ten slotte was ik er zeker van dat mijn moeder geen ene dode cel meer in haar lichaam had.
Ik twijfelde. Wat nu? Ik keek naar Embry, en hij sloeg zijn armen om me heen.
‘Wat is er?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ik kan niet... ik weet niet of... ik ben bang. Ik ben bang voor wat ze gaat zeggen als ze dadelijk wakker word en ze ons hier ziet staan. Wat nou als ze zegt dat ze nooit van mij heeft gehouden, dat ze gewoon voor mij gezorgd heeft omdat ze medelijden had? Ik weet niet of ik daartegen zal kunnen, Embry! Dan was die liefde van al die jaren een leugen!’
‘Het komt vast wel goed,’ fluisterde Embry geruststellend. Ik wou iets anders zeggen, maar net op dat moment deed mijn moeder haar ogen open. Ze keek verwonderd naar Embry, en toen naar mij. Ik zag dat ze me herkende.
Ik haalde diep adem en glimlachte een beetje twijfelachtig. ‘Hoi mam.’