10. crying with him

Ik schreeuwde in mijn hoofd dat ik moest ophouden met huilen. Hoe sneller ik benen had, hoe sneller ik zelf kon lopen. Hoe sneller ik weg kon lopen van Seth.
Maar hoe hard ik het ook wilde, de tranen bleven stromen. Ik boog mijn hoofd, probeerde het tevergeefs te verbergen. Seth had het al gezien. Hij ging zitten, sloeg zijn armen om me heen en maakte sussende geluidjes.
Ik had hem van me af moeten duwen, hem moeten afschrikken, iets. Maar in plaats van dat alles, verborg ik mijn gezicht in zijn schouder en huilde zoals ik nog nooit gehuild had. Alle opgekropte gevoelens kwamen er nu in een keer uit.
We zaten er al een hele tijd toen ik eindelijk ophield met huilen. Ik schaamde me dat ik me zo had laten gaan. Wat dacht Seth wel niet van me? Kon me dat eigenlijk wel schelen?
Mijn gedachtengang werd onderbroken door Seth’s buik, die zo hard begon te rommelen dat ik verschrikt naar Seth keek. Tot mijn grote verbazing begon hij te lachen.
‘Je moest je gezicht eens zien!’ zei hij tussen het lachen door. ‘Het is geen monster ofzo, ik heb alleen maar honger. Weerwolvending.’ Hij haalde zijn schouders op en grinnikte even. Toen stond hij op en begon verder te lopen naar het huis van de Cullens.
Toen we eindelijk in het huis van de cullens aankwamen, was het vrij rustig. Edward en Bella zaten bij het aanrecht, en leken ons helemaal niet op te merken. Ik kuchte (hoeste) even om de aandacht te trekken, en Edward keek op. hij lachte naar Seth, en Seth lachte een beetje verlegen terug. Ze leken iets te weten wat ik niet wist, maar ik had geen zin om daarover te vragen.