2. Meneer Yakomora

Zenuwachtig stapte ik het kantoortje binnen. De man die achter het bureau zat te typen keek verstoord op.
"Ga zitten," gebaarde hij. Ik keek om me heen en ging tenslotte op de enige, oncomfortabele stoel zitten die ik zag.
"Ik ben meneer Yakomora," zei de man, met zijn blik gericht op de computer.
"Ik ben..." begon ik.
"Takasa Goediam, ik weet het," onderbrak hij me. Eindelijk keek hij op. "Dus, u kreeg een piano."
Ik knikte. "Ik geloof het wel, ja."
Hij dook weer in zijn bureau en haalde er een paar papieren uit. Ik slikte. Ik had een hekel aan papieren. "Alstublieft."
Ik pakte de papieren aan. Een paar waren foto's van een prachtige piano, en een ander zag er uit als een formulier. Ik pakte de pen van meneer Yakomora en vulde het formulier in.
Zwijgend zat ik de papieren in te vullen en de foto's te bekijken. De stilte werd slechts verbroken door het gekras van de pen en het geluid van vingers die op een toetsenbord tikten.
"Goed," zei meneer Yakomora toen ik het formulier voor zijn neus duwde. Hij zette zijn bril op en bekeek de papieren. "U kunt gaan, vanmiddag zal de piano worden geleverd."
Ik knikte, pakte mijn tas en stond op. "Bedankt," zei ik toen ik naar de deur liep. Het was meer beleefdheid dan dat ik het meende, want ik had niet de indruk dat hij echt met me meeleefde, en hij deed ook zijn best niet. Ik wilde niet zielig gevonden worden, maar als iemand zo onverschillig deed kon ik behoorlijk boos worden.
Vlug liep ik de deur opening uit en rende de straat op, weg van het vreselijke gebouw dat me aan mijn opa deed denken.