HS 3

“Goeiemorgen, schatties!”

Zo begroet ik vrolijk mijn vriendinnen, die met slaapoogjes aan de bus staan te wachten.

“Klaar voor de tweedaagse?”

Onze leerkracht Aardrijkskunde staat plots naast Rhen, even enthousiast als altijd. We knikken kort en hij vervolgt zijn weg tussen de zesdejaars die naast de bus staan te wachten. Wanneer we eindelijk toestemming krijgen om op de bus te stappen, zet ik me weer onbewust naast Rika. Dat gebeurt elke keer weer, maar waarom dat is een raadsel voor ons allen. Tijdens de lange busrit luister ik gefascineerd naar al de verhalen die Rika me vertelt.

“Mensen, we zijn bijna in Aachen aangekomen dus moeten we wat afspraken maken.”

Ik verschiet van de stem die door de luidsprekers weerklinkt. Helaas kunnen Kayla en Rika niet met ons mee. Zij hebben blijkbaar andere opdrachten gekregen dan wij. Ik zeg hen gedag en volg de andere meisjes van mijn klas naar de binnenstad van Aachen.

Wanneer we ’s avonds in de jeugdherberg aankomen, kunnen we gelukkig wel met z’n vijven op de kamer liggen. Samen met nog drie meisjes van mijn klas nemen we de grootste kamer in beslag.

“Wie ligt waar?” vraagt Kayla als we onze koffers de kamer binnensleuren.
“Ik lig hier,” antwoordt Rhen en ze ploft zich neer op een van de onderste bedden.
“Ik lig sowieso boven,” zegt Jules. “Daar zo.”

Jules wijst naar het stapelbed in de hoek van de kamer. Ook de drie andere meisjes hebben hun slaapplaats al gekozen.

“Ik zal boven slapen,” stelt Rika voor.
“Ik kom bij je boven liggen. Dan slaap jij naast Rhen. Oké, Kayla?” vraag ik.

Kayla knikt toestemmend. Na een lange dag kruipen we in bed. Maar wanneer Rhen merkt dat er een spiegel in onze kamer hangt, beginnen de griezelverhalen al snel de kamer te vullen. Een koude rilling loopt over mijn rug.

“Ik lig hier wel het dichtste tegen die spiegel hè,” fluister ik. “En jullie weten dat ik niet tegen al die geestenverhalen kan.”
“Schrik, Luna? Kom anders bij mij liggen,” stelt Rika zachtjes voor.

Ik kruip voorzichtig over de bedleuningen, tot ik Rika’s arm mijn arm voel vastgrijpen.

“Wat zijn jullie daar boven aan het uitspoken?” vraagt Rhen nieuwsgierig.

Rika en ik beginnen te gniffelen.

“Luna is bij Rika in bed gekropen,” antwoordt Jules luid. “Jullie zijn echt lesbisch hè?”
“Braaf zijn hè,” merkt Rhen nog even op.

Dan is het stil. Even blijven Rika en ik dicht bij elkaar liggen, maar ik krijg het al snel benauwend warm. Ik kruip voorzichtig terug naar mijn eigen bed.

“Trouble in paradise?” grinnikt Rhen, als ze me hoort verschuiven.
“Luna had het te warm.”
“Als je zo dicht bij uw vlam ligt, is het logisch dat je het warm krijgt hè,” antwoordt Jules.
“Zal ’t gaan?” vraag ik. “Zwijg en ga slapen.”

Ook de volgende dag lachen Rhen en Jules met het feit dat Rika en ik zo vaak hand in hand lopen en soms echt op een koppel lijken. Elke keer haal ik mijn schouders op en glimlach ik rustig naar Rika.