- 047.

Louis Tomlinson.
Een stilte had de kamer overgenomen. Een klein glimlachje was op haar gezicht verschenen na mijn woorden en ik wist dat ik het nu moest afmaken. 'Be with me.'
De woorden leken zo simpel, zo makkelijk te vertellen, maar dat was het niet. Jarenlang had ik erover gedaan om dit aan haar op te biechten, om haar te vertellen hoe ik me voelde en ik deed het niet eens uit mezelf. Zij was diegene die naar mij toekwam en me vertelde dat ze er precies hetzelfde over dacht. Iets wat mij niet gelukkiger kon maken. Ze keek naar haar vingers en zocht toen oogcontact met me.
'I'd love too.' antwoorde ze simpel terug. Ik glimlachte, klopte op het stukje bed naast me en voor ik het wist had ik haar al in mijn armen getrokken. Eerlijk gezegd wist ik niet hoe het zou lopen vanaf nu, maar nu ik wist dat we er allebei zo over dachten, was het allemaal een stuk beter. Dat was zeker..

'Louis, we moeten – oh.' Ik hoorde aan Niall's stem dat hij verbaasd was over het feit dat Amber naast me lag en ik schudde even lachend met mijn hoofd. Amber lag nog steeds te slapen – logisch omdat we tot behoorlijk laat hadden gepraat en het nu nog maar half tien was – en haar hand hand zich over mijn buik gelegd, iets wat ik niet erg vond. Sterker nog, ik was er blij mee.
'Ik kom eraan, ik weet dat we weg moeten.' vertelde ik Niall nu, die nog steeds naar ons staarde. Hij wist ook wel dat we ontzettend om elkaar heen hadden gedraaid en leek ook even verrast door dit voorval. Iedereen denk ik wel, maar ik schaamde me er absoluut niet voor. Sterker nog, het kon me niets schelen wat ze dachten, ik had haar eindelijk. Niall knikte en wandelde de slaapkamer uit. Ik hoorde hem meteen roepen naar Julie dat ze moest komen en schudde even lachend mijn hoofd.
Even liet ik mijn blik over haar heen glijden en ik zuchtte. Het gesprek van vannacht stond glashelder in mijn geheugen gegrift. Haar woorden, haar blik, mijn antwoord en de hoop die ik in haar ogen zag verschijnen. Het was allemaal overduidelijk. We hoorden bij elkaar en niets zou dat nu nog verpesten. Jammer was dat we vandaag bijna de hele dag weg zouden zijn. We hadden een aantal signings op de planning en moest ook nog de studio in. Alles moest gewoon nog even wachten..
Zonder Amber wakker te maken, kroop ik uit bed vandaan. Ik hoorde hoe ze zich omdraaide en haalde opgelucht adem, toen ze verder sliep. Ze had haar slaap gewoon nodig. Ik trok wat kleding uit de kast en maakte me klaar voor een dagje One Direction. Een glimlach stond voor eeuwig op mijn gezicht gebrand en zodra ik klaar was met klaarnaken en de woonkamer inkwam, viel het de jongens ook wel op. 
'Zozo, helemaal met het goede been uit bed gestapt?' Grapte Niall. Hij wist ook wel waarom ik zo grijnsde, maar hield braaf zijn mond dicht. Iets wat ik op prijs stelde, aangezien we nog niets hadden. Ik zag ook hoe Julie hem een klap verkocht en vervolgens de klap goedmaakte met een zoen. Tot ergernis van de andere jongens.
'Please, go get yourself a room.' Zuchtte Harry vermoeid en koppig liet Zayn het bestek uit zijn handen vallen en op het bord kletteren. Hij mompelde iets over dat bij het eten en het zag er niet naar uit dat hij nog ook maar een hap zou nemen.
'Misschien als jullie nou ook eens een meisje zochten, hoefde jullie niet zoveel op ons te letten!' Reageerde Julie nu, aangezien Niall net zijn mond had volgestouwd en vrolijk kauwde op zijn eten. Meteen mompelden de jongens allemaal woorden die niemand eigenlijk wilde horen en ik zag dat Niall even trots naar haar keek. Die twee waren zo schattig bij elkaar. Het was gewoon apart.