Pull nothing from those bastards in, they are not worth it....

Liespov Verbaasd kijk ik haar na. Mijn blik veranderd al snel in boos als ik me omdraai naar de jongens. ‘Wat moest dat voorstellen? Wat geeft jullie het recht om haar zo te behandelen?’ ‘we zijn beroemd, dat is genoeg’ ‘dus als je beroemd bent mag je andere mensen pesten en pijn doen?’ ‘Ja’ Antwoord Tom doodnormaal. ‘Ow, nou dan denk ik dat ik ook beroemd ga worden, misschien dat ik jullie dan eens kan laten zien wat jullie nu eigenlijk allemaal aanrichten’ ‘pff, je zou eens moeten weten, wij zijn vroeger ook gepest hoor’ ‘Dat is heel vervelend voor jullie echt waar, maar dan zijn jullie even laag gezonken als die pesters!! Dat jullie ook gepest werden geeft jullie nog niet het recht om nu hetzelfde te doen en al helemaal niet bij iemand die jullie nog niet eens kennen en amper gezien hebben’ woest draai ik me op en loop ook de gangen op, op zoek naar Daphne. Zoekend loop ik door de gangen, maar ik zie niemand die lijkt op Daphne. Ik zoek en zoek, maar nergens zie ik haar. Ik loop richting de concertzaal, om te kijken of ze daar zit en anders om te checken hoe laat ik moet beginnen. Ik hoor iemand zachtjes zingen, maar blijkbaar heeft diegene mij ook gehoord, want snel staat ze op en rent weg. Ik ren naar de plek weer ze net zat. Allemaal natte plekjes, ze heeft dus gehuild. Pff, zodra ik de kans krijg pak ik de jongens terug maar eerst Daphne helpen. Ik schreeuw paar keer haar naam, maar krijg geen reacties. Dan loop ik langs een paar dozen en hoor ik zacht gesnik uit een van die dozen komen. Voorzichtig maar ik de doos open en ik tref ene geschrokken Daphne aan. ‘Hee, meis, kom eens hier’ en je spreid je handen, om haar een knuffel te geven. Langzaam komt ze omhoog en twijfelend slaat ze haar armen om haar heen. ‘Hee, je moet je echt niets aantrekken van die klootzakken hoor, ze zijn het niet waard’ ‘Hoe kan ik hun nu negeren, ze zijn overal!’ ‘Nou, dan ben je vanaf nu niet meer alleen, want ik zal er ook zijn’ ‘Maar dan gaan ze jou ook pesten!’ ‘Kan me niks schelen, ze moeten maar gewoon normaal tegen je doen’ Ze knikt een keer zachtjes en ze wrijft de tranen van haar wangen. Je geeft haar een papierenzakdoekje en dankbaar neemt ze het aan. Als haar rode ogen weer weg getrokken zijn lopen we weer terug naar de zaal. Ik zie dat Daphne in een keer begint te rennen, om al snel een onderdeel van het podium in haar handen te hebben. Verbaasd kijk ik haar aan, maar als ik David zie lopen, begrijp ik het, haar pauze is al voorbij. Ik loop naar haar toe en pak help haar. Na een uurtje zijn we klaar en we gaan weer naar mijn kamertje.

Xx. Mich
reacties(A)