016

Ik leunde met mijn hoofd op mijn armen. Ze waren nu al meer dan een uur met Amber bezig. Het was mijn schuld dat ze buiten westen raakte, dat zei de zuster zelf tegen me. ‘Als jij niet als een idioot naar binnen was gegaan, was de patiënt niet zo geschrokken en was ze nog bij bewustzijn geweest!’ riep de zuster. ‘Als jullie mij op de hoogte hadden gesteld was ik niet zo in paniek!’ riep ik terug. ‘Schreeuw niet naar me! Nog één zo’n actie en ik zet je uit het ziekenhuis.’ Gilde de zuster nu. Ze keek me nog een keer arrogant aan en liep toen weg. ‘Bitch.’ Mompelde ik. ‘Gerard, het is mijn schuld.’ Mompelde ik. ‘Nee niet waar!’ probeerde Gerard er tegen in te brengen. ‘Je hoorde zelf wat de zusster zei.’ Zei ik en ik keek Gerard met een doordringende blik aan. ‘Zusters zijn gewoon domme bimbo’s met een laag IQ.’ Zei Gerard met een grijns. ‘Die bitch staat achter je.’ Mompelde ik. Gerard keek op zij en haalde zijn schouders op en richtte daarna zijn blik weer op de muur voor zich. ‘Meneer! Van zulke praat zijn wij hier niet gediend. Ik verzoek u om het ziekenhuis te verlaten.’ Zei de zuster. ‘Pardon?!’ Riep Gerard en hij stond op. Gerard stak minstens 40 centimeter boven dat wijf uit. ‘Jij gedraagt je als een ordinaire bitch, geeft een onschuldige man ergens de schuld van en je kunt er niet tegen als je de waarheid hoort. Misschien moet je even naar de 4e verdieping gaan, daar kunnen ze een scan van je hersens maken! Dan weten ze direct wat er mis met je is!’ gilde Gerard. ‘Dat is verdieping 3.’ Zei ze eigenwijs en ze trok een arrogante kop erbij. ‘Je ogen kunnen ook wel nagekeken worden, wat op verdieping 1 gebeurd. Kijk op de bordjes, er staat overduidelijk een 4..’ zei Gerard met een brede grijns en wees naar de bordjes. De zuster keek ernaar en langzaam maar zeker begon haar gezicht rood te kleuren. ‘Dus, ga nu maar weg.’ Zuchtte Gerard en hij ging op de stoel zitten. De zuster wist niet hoe snel ze weg moest komen, ze rende haast de gang uit.

We zaten nou al minstens twee uur te wachten, en nog steeds hadden we niks gehoord. ‘Zal ik een dokter gaan zoeken?’ vroeg Gerard en hij stond op. Op dat moment liep er een dokter langs. ‘Is er al wat bekend over Amber?’ vroeg ik. De dokter keek ons verbaasd aan. ‘Er zou een zuster jullie twee uur geleden op de hoogte stellen van de situatie, maar dat is blijkbaar niet gebeurd. Amber is al lang bij kennis. Jullie mogen haar bezoeken.’ Zei de dokter met een glimlach en hij liep weg. Amber was gewoon weer bij bewustzijn, en al die tijd was ze aan het wachten!