1. Erfenis

Onderaan de brief stond nog een adres, maar ik las niet verder. De brief was bevlekt door mijn zoute tranen en ik zakte op de bank neer. Niet ook opa. Niet opa. Pap en mam was tot daar aan toe, maar nu ook opa. Nu moesten Enigas en ik voor onzelf zorgen. Nu hadden we helemaal geen familie meer.
"IK BEN PAS ZESTIEN, VERDOMME!" schreeuwde ik in het niets. Ik legde mijn hoofd op mijn armen en huilde. Mijn schouders bewogen zich schokkerig op en neer en mijn t-shirt werd verpest door de dikke tranen die zichzelf uit mijn ogen persten.
Enigas kwam binnenstormen met eenzelfde brief in zijn hand en een nat gezicht. "Takasa, Takasa! Opa is dood!" huilde hij. Hij stortte zich op me en begon hartverscheurend te schreien. Ik droogde mijn tranen en troostte hem. Dat was mijn plicht als grote zus, ik moest mijn zwakheden niet aan hem laten zien en hem troosten als dat nodig was.

Met grote ogen keek ik naar het enorme bord dat boven het ogenschijnlijke kleine deurtje hing. "Jukelio Notarissen B.V." stond er in grote, dikke, zwarte letters. Ik haalde diep adem en stapte naar binnen. Gelijk werd ik overspoeld door gepraat, veel mensen in pak en secretaresses die in een telefoon spraken.
Ik ontweek een arm die over me heen ging om een papier aan een collega te geven, glipte tussen een menigte discussiërende mensen door en cruiste naar de receptie, waar het niet veel rustiger was.
Ik keek om me heen en vroeg me af wanneer ik ooit aan de beurt zou komen en zag toen een apparaat staan waar je nummertjes uit kon trekken. Ik rende er naar toe, nog een paar mensen, armen en benen ontwijkend en plukte een nummertje eruit. Ik had het cijfer zevenennegentig.
Ik keek naar het bord dat boven de receptie hing en zag dat ik nog vijf mensen voor me waren. Blij dat dat meeviel leunde ik tegen een pilaar en wachtte mijn beurt af.