011

Rachel's pov

Gapend rek ik me uit en kijk op de klok. 06:00. Ik heb gewoon van gistermiddag door geslapen tot nu. Shit hee.. ik heb mijn programma gemist! Zuchtend krul ik me weer op, en dan komt alles weer terug. Het is uit met Seth, ik haat Collin en der is iets in het bos.. Ik schud mijn hoofd in een poging het van me af te zetten en sluit mijn ogen. Maar telkens beleef ik het weer opnieuw. Telkens weer de koude vingers rond mijn huid en de enorme wolf die me aankeek.. Rillend ging ik rechtop zitten. Slapen gaat niet meer lukken.. Zuchtend staar ik even voor me uit en kijk dan nog eens op de klok. Ik heb wel een vijf minuten lang lopen piekeren. Dit schiet niet op. Langzaam sta ik op en pak wat schone kleren uit mijn kast. Zo zacht als ik kan loop ik naar de badkamer en leg mijn kleren op de wastafel. Ik trek mijn pyjama uit en zet de douche aan. Langzaam stap ik eronder en een trillende zucht verlaat mijn keel. Langzaam aan word ik weer rustig en was ik mijn haren. Na een lange douche stap ik eronder weg, droog me af en kleed me aan. Met een rustig tempo doe ik mijn make-up en fohn in mijn haren. ''RACHEL LIEFJE BEN JE AL WAKKER!'' roept mijn moeder van beneden. ''JAA IK KOM ER AAN!'' gil ik terug terwijl ik mijn haar vast zet in een hoge staart. Ik pak mijn schoolboeken bij een en dender de trap af, waar een preek van mijn moeder op volgt. ''Kun je niet wat zachter de trap af komen? De helft van de buurt slaapt nog.'' moppert ze. ''Nee, want ze horen het toch niet.'' zeg ik humeurig. Ik leg mijn tas bij de voordeur neer en ga aan tafel zitten. Terwijl mijn moeder me uitgebreid bekijkt eet ik rustig mijn brood op en smeer alvast voor vanmiddag een broodje. ''Je bent vroeg beneden.'' ''Ik kon niet meer slapen.'' ''Kan ik me voorstellen, je hebt zonder enkel probleem aan een stuk doorgeslapen gistermiddag.'' Ik glimlach onschuldig. ''ik was vast uitgeput.'' Mijn moeder glimlacht en knikt. ''Dat zou kunnen. Ga nu maar, anders kom je alsnog te laat op school.'' Ik knik en sta op. Snel doe ik mijn jas aan en pak mijn tas op. Zodra ik buiten sta trek ik de deur met een klap dicht, vanmiddag weer een preek dus, en snel naar mijn fiets. Vlug spring ik erop en fiets snel naar school. Als ik dichterbij kom zoeken mijn ogen alvast het plein af, zoekend naar Seth en zijn groepje, waar ik dus niet langs wil vandaag. Als ik naar de fietsenkelder ga zie ik gelijk Seth staan, en ik weet dat hij mij ook ziet. Ik sta even stil maar kijk dan uit de hoogte en loop door naar beneden. Rustig zet ik mijn fiets op slot en loop weer naar boven, een beetje bang voor wat komen zal. En zoals verwacht, als ik eenmaal boven ben, trekt Seth me aan mijn arm mee naar de achterkant van de school. Boos probeer ik me los te trekken. ''Laat me los!'' zeg ik kwaad. Hij draait zich om en kijkt me aan. ''We moeten praten.'' zegt hij zacht. Boos ruk ik me eindelijk los. ''Er is niks om over te praten Clearwater! Je hebt niet het recht om me zomaar mee te sleuren tegen mijn wil in. En daarbij, ik dacht dat ik duidelijk was gister, toen ik zei dat ik je niet meer wou zien en dat je me met rust moest laten?'' val ik uit. Rustig laat hij het over zich heen komen en haalt dan diep adem. ''Ik weet het, maar het maakte me niet uit. Echt, elk ander meisje zou ik met rust hebben gelaten, maar jij bent anders. Jij hebt iets wat je zo leuk maakt, anders maakt. En ik wil dat ik nooit, maar dan ook nooit een ander zou willen.'' zegt hij in een ademteug. Even ben ik stil en kijk ik hem recht aan, recht in zijn ogen en zie dat hij het meent. ''Echt?'' kan ik toch niet nalaten om te vragen. ''Echt.'' zegt hij zacht terwijl hij een stapje dichterbij komt.