Proloog

Hijgend rende ze door het donkere, dichte Woud. De Maan scheen vaag door het bladerdak en verlichtte haar pad nauwelijks. Om de haverklap struikelde ze over wortels en dingen waarvan ze niet wilde weten wat het was. Ze moest haar vinden, ongeacht de prijs die ze moest betalen. Iedereen wist dat je vreselijk duur moest betalen voor een beetje goede raad, maar Enigas was het waard. Enigas, die zo stom was achter haar aan te gaan toen ze haar onmenselijke vrienden bezocht. Dat was altijd al zijn slechte eigenschap geweest: nieuwsgierigheid. Toegegeven, ze had er zelf ook een handje van. Maar zij raakte er nooit door in de problemen.
Nu wel, in direct. Maar dat was Enigas' schuld.
Hijgend kwam ze aan bij het huisje, na er tien keer verkeerd langs gerend en gestruikeld te hebben. De Vrouwe was zeer bedreven in de Magie.
Ze hief haar hand om aan te kloppen, maar de deur ging al krakend open. "H-Hallo?" vroeg ze haperend.
"Kom binnen," kraste een stem. Langzaam schuifelde ze naar binnen. "Takasa, lieverd."
"H-Hoe weet u mijn naam?" vroeg ze.
"Ik weet alles, lieverd. Mijn Magie, dat zou je toch moeten weten, met al die vragen die je over mij stelde en al de antwoorden die je kreeg," antwoordde de Vrouwe. Takasa reageerde niet, de Vrouwe had gelijk. Ze was het alleen vergeten door haar angst.
"Dus jij wilt weten waar je geliefde broertje is?" kraaide de Vrouwe.
"J-ja, mevrouw," stamelde ze. "Weet u dat?"
"Natuurlijk weet ik dat," snauwde de Vrouwe. "Maar ik wil er wel wat voor terug."
"Dat is geen probleem," zei Takasa snel. "Ik heb geld genoeg."
Een enorme donderslag deed Takasa's oren klapperen. De gedaante van de Vrouwe groeide en stak boven Takasa uit. Angstig keek ze omhoog, naar het woedende, gerimpelde, eeuwenoude gezicht van de Vrouwe.
"Dom kind!" riep die kwaad. "Ik wil geen geld! Ik geef niet om geld! Dat weet je!"
"H-het spijt me, Vrouwe," piepte ze angstig. "Zeg wat u wilt, ik geef het u!"
De gestalte kromp weer tot de normale grootte. De Vrouwe boog zich weer over haar kookpot, waar groene dampen uit opstegen. "Hm... Alles, hm? Goed dan. Ik wil..." Ze wachtte even en dacht na. "Je leven."