0.2

0.2 Laura Lopez

Ik keek Scarlett na die met een teleurstellende blik de badkamer deur sloot en die in het slot zette. Ik richtte me vervolgens weer op mijn kladblok waar allerlei woorden opstonden die ik vervolgens weer door had gekrast. Kon ik nou echt geen lied schrijven voor morgenochtend? Al had ik voor elf uur geen lied had geschreven zou ik mijn derde waarschuwing krijgen en een derde waarschuwing betekende dat ik van school gestuurd zou worden. Ik ben hier heen gestuurd door mijn ouders en die zouden mij letterlijk vermoorden al kwam ik thuis met een brief van de campus dat ik van school gestuurd was.
Het was erg stil in het appartement. Alles wat ik hoorde was het geluid van het water dat uit de douche stroomde en het getik van mijn pen op het kladblok. Het geluid van de douche werd minder, wat betekende dat Scarlett klaar was met douchen. Ik richtte me weer op mijn kladblok waar maar liefst een zin stond die ik niet door had gekrast. When we are together it's the time of our lives.
"Laura? Wil je een paar sokken uit mijn kast halen en geven?" Ik grinnikte toen ik opstond en naar Scarlett haar kast liep. Ik opende alle deurtjes en laatjes tot ik een paar sokken had gevonden. Scarlett had de deur al geopend en zat op de wc waarvan ze de klep dicht had gedaan, haar haren te kammen. "Hier," zei ik en ik gaf Scarlett haar sokken. Ze bedankte me met een scheve glimlach op haar gezicht. Ik sloeg mijn armen over elkaar en leunde in de deuropening, kijkend naar Scarlett. "Wat is er?" vroeg ik. "Niks," mompelde Scarlett terwijl ze haar sokken aandeed en vervolgens verder ging met het kammen van haar haren. "Ik zie het aan je Scarlett. Ik ken je langer dan vandaag." Scarlett zuchtte even en wou net iets gaan zeggen toen er op de deur werd gebonsd. Ik zuchtte en draaide me om, om naar de deur te lopen en die te openen. Daar stond Jenny. "Oh Mijn God. Laura, Scarlett. Jullie raden nooit wie er naar de campus komen!"