0.1

0.1 Scarlett Smith.

Met een teleurstellende blik keek ik naar mijn danspartner, Peter, die me verontschuldigend aan keek. "Het spijt me Scarlett, maar ik kan echt niet verder met de dans," zei hij. Paniekerig zette ik mijn handen in mijn haar en ijsbeerde door de danszaal. "Hoe moet het nu verder voor de uitvoerig?" Peter legde geruststellend een hand op mijn schouder. "Rustig Scarlett. Het komt goed, ik beloof het. Je zou gewoon een andere partner moeten vinden." Met een boze blik keek ik naar Peter. "Denk je nou echt dat ik zo snel een nieuwe danspartner vindt? Dat gaat niet zomaar Peter." Ik nam in kleermakerszit plaats op de grond en staarde naar mijn spiegelbeeld. Het kon niet waar zijn dat Peter zijn been had gebroken en ik nu zonder danspartner zat. Waarom was dit gebeurt? Waarom?
"En wat als ik geen danspartner vind?" Peter haalde nonchalant zijn schouders op. "Dan doe je de dans solo. Maar maak je daar nou niet zo druk om, alles komt goed. Je vindt vast de perfecte partner, ik beloof het." Ik glimlachte naar Peter en kwam in een lenige beweging omhoog. Ik liep naar de spiegel waar mijn spullen lagen. Ik deed mijn dansschoenen uit en stopte die zorgvuldig in mijn tas. Ik hoorde hoe de krukken van Peter over de grond tikten, de balletzaal uit. Zuchtend stond ik op en hing mijn tas om mijn schouder. Ik pakte de sleutel van de zaal van de tafel, liep naar buiten waar ik de deur van de balletzaal sloot en in het slot legde. Ik trok snel mijn vest aan en liep door de kleine regenbui naar mijn appartement op de campus.
"Hallo Scarlett," zei Laura die op de bank zat met haar kladblok in haar schoot. Ik begroette mijn kamergenoot en legde mijn tas zuchtend op de grond. "Ik ga even douchen," zei ik in het niks en liep meteen door naar de kast waar ik vrijetijdskleding pakte. In de badkamer legde ik die op een schone plek en deed de kraan van de douche aan. Ik kon maar niet geloven dat Peter niet meer met mij zou kunnen dansen.