Part 1.5 - It hurts.

Eva point of view.
Ik was ontzettend zenuwachtig en staarde nerveus naar mijn splinternieuwe jurkje. Ik zat tussen Harry en Zayn in en had geen idee wat ik moest doen. Niet iedereen zit zomaar tussen de jongens van One Direction bij de Starbucks. Melissa beantwoorde vrolijk, en totaal zonder enige zenuwen of verlegenheid, alle vragen die de jongens ons toewierpen. Ik keek naar mijn been waar een behoorlijke schaafwond zich had laten zien door mijn val op de harde stoeptegels van de Amsterdamse winkelstraat. Een jong meisje kwam naar ons toe en nam onze bestellingen op. Ik nam mijn favoriete starbucks koffie: een frappuccino.
"Vertel jij eens wat over jezelf." Ik keek op en merkte dat iedereen mijn kant op keek, de vraag die Liam stelde was dus voor mij bedoeld. "Wel." Zei ik nerveus en verlegen. "Ik ben Eva, zestien jaar jong. Ik woon in Amsterdam met mijn ouders en tweeling broertje&zusje. Ik houd van zingen en schrijven." Mompelde ik terwijl ik met de ijzeren armbanden die om mijn pols hingen speelde. "Zing je? Laat eens wat horen." Louis keek me stralend aan, maar ik schudde mijn hoofd. "Waarom niet?" Vroeg Niall. Ik gaf geen reactie en klemde mijn handen om de warme beker waar het damp nog vanaf kwam en nam een grote slok. "En hebben jullie een vriend?" Vroeg Harry die vervolgens met zijn wenkbrauwen wiebelde. Melissa schudde lachend haar hoofd. "Nee." Zei ze. "Beide zijn we vrijgezel." Ik voelde een steek door mijn been gaan op de plek waar de schaafwond zat en greep er snel naar. "Gaat het?" Fluisterde Zayn in mijn oor. "Ziet het eruit alsof het gaat." Snauwde ik hem toe. Ik schrok van mijn botte reactie, maar door pijntjes -ook al was het een piep klein pijntje- ik werd er chagrijnig van. Zayn gaf verder geen reactie en probeerde zich te mengen in het gesprek die Harry, Liam, Niall, Louis en Melissa hadden. Ik schoof langzaam mijn stoel naar achter en stond op. "Ik ga." Mompelde ik en ik hing mijn tas om mijn pols, pakte mijn beker en draaide me om om vervolgens naar buiten te lopen. "Eef, niet gaan." Ik draaide me om naar Melissa die mij gevolgd had naar de deur en me nu met puppy ogen aan keek. "Sorry Melis." Mompelde ik. "Blijf jij maar gezellig bij de jongens, ik ga naar huis. Ik heb ontzettende pijn aan die stomme schaafwond op mijn been en ben dan toch alleen maar chagrijnig." Melissa zuchtte en hield het maar bij wat het was, wetend dat op welke manier dan ook ze mij nooit over kon halen. Ze strekte haar armen naar mij uit en omhelsde me. "Veel plezier." Fluisterde ik in haar oor. Melissa glimlachte en zei dat dat wel ging lukken. Ik stak mijn hand nog even op naar de jongens en opende vervolgens de grote deur naar buiten, waar een koude windvlaag mij te gemoed kwam.