Chapter 4

Een beetje ongeïnteresseerd in de man voor mij, kijk ik naar buiten. Ik vraag me af hoe het met Leah gaat. Ik merkte gisteren al dat ze zenuwachtig was, ook al geeft ze dat nooit toe. Mijn aandacht wordt afgeleid door een deur die openslaat. Ik kijk naar het meisje en mijn hart lijkt wel vleugels te hebben. Ongemerkt door mezelf ga ik rechter zitten en bekijk haar. Ze heeft prachtige ogen. Die ogen. Ik kan mijn ogen er maar niet vanaf houden. Ik lijk niet meer dankzij me zelf adem te nemen: dankzij haar doe ik dat. Ik wil haar beschermen, zelfs tegen die opmerkingen van de leraar. Ik werp hem een boze blik toe en kijk haar dan weer aan. Ik kan mijn ogen maar niet van haar afhouden, de hele les niet. Ik denk dat ik zo onderhand gek word. Zoals ze daar zit, zo mooi. Ik herinner me langzaam haar naam. Jade. Jade Aston. Gelijk staat die naam zowat in mijn geheugen gegrift. Ik kan de hele uitleg over een of ander boekverslag aan niks anders denken dan aan haar. Ik kan alleen maar denken aan die ogen, die even leken te fonkelen toen ik naar haar keek. 'Wilt meneer Clearwater zijn aandacht bij de les houden?' vraagt de leraar geïrriteerd. Jeetje vent, houd je bek! Ik knik en kijk hem expres lang aan, zodat hij even huivert. Ik hou ervan om mannen van zijn leeftijd bang te maken met mijn blik, ook al gebeurt dat niet zo heel vaak. De leraar van Engels is gewoon een mietje. Ik hoor dat de bel gaat en gelijk sta ik op. Ik wil het. Ik moet het van mezelf. Ik moet vragen of ze na de tweede les bij me in de aula komt zitten. Paul, Embry, Jared en Jacob zullen versteld van haar staan, dat weet ik zeker. Maar op deze manier kan ik wel meer contact met haar maken. En geloof me, dat is het enige wat ik op dit moment wil. En ik wil Jacob ook op zijn neus laten kijken. Ik vind haar mooi. Nou, als hij dat ook vindt, dan heb ik al helemaal geluk met hun opmerkingen. Maar ik wil niet dat het om hun opmerkingen gaat. Het gaat om wat zij wilt. Voordat ze de klas kan uitlopen, ga ik voor haar staan. 'Wil je na de volgende les in de aula bij me komen zitten?' vraag ik gauw en ik wrijf met twee blosjes op mijn wangen over mijn achterhoofd en lach verlegen.

Leah POV

'Kijk uit!' roep ik boos, als een jongen tegen mij botst. Ik geef hem zo'n harde duw dat hij op de grond valt. Ik kijk hem even aan en negeer hem dan. Ik ken zijn soort. Jongens die denken dat ze alles mogen doen bij een meisje. Nou, niet bij mij. Trouwens, alleen een jongen zou het bij mij mogen doen. Maar die ben ik dus kwijt. En dat verscheurt mijn hart telkens weer. Telkens als ik mijn ex bij mijn nichtje zie, word ik helemaal gek. Ik schud mijn hoofd en loop door. Ik mag er eigenlijk niet aan denken. En die kleuter van een Seth begrijpt me niet. Trouwens, de rest van de roedel ook niet. Paul al helemaal niet. Maar Paul; diens ogen krab ik nog wel eens uit. Ik heb het helemaal gehad met hem en zijn stomme opmerkingen. Sam probeert de boel heel vaak te sussen, maar ik kan er niks aan doen dat ik Paul telkens weer laat veranderen omdat hij boos op me wordt. Ik stap een lokaal binnen. Mijn blik glijdt naar Paul, die me rustig bekijkt. 'Hè, Paul, kijk toch een de andere kant op!' snauw ik hem toe, waardoor hij zijn ogen pesterig groter maakt en meer naar me kijkt. Ik grom, schuif mijn stoel achteruit en sla mijn handen beide op zijn tafeltje. 'Nog één keer, ik zweer het je, doe het nog één keer en Rachel vliegt gelijk met het eerste vliegtuig terug naar LA, daar zorg ik anders wel voor!' schreeuw ik in zijn gezicht. Ik weet dat Rachel zijn zwakke punt is en ook dat van Jacob, want die kijkt me erg boos aan. 'Leah!' zegt hij dan verontwaardigd en ik draai me om en ga weer terug zitten. Ik snap ook niet waarom ik om zulk klein dingetje uitval. Paul keek toch alleen maar even naar me? Oké, hij deed het wel plagend, maar daar zou ik juist om moeten lachen. Ik heb geen zin om achterom te kijken hoe het met Paul gaat. Ik kan zijn blik zo ongeveer wel raden; woedend. Als hij begint te trillen en verandert in een wolf recht voor de hele klas, is dat zijn probleem. Moet hij mij maar niet vervelen. 'Gaan we beginnen?' snauw ik de lerares toe en ik plaats mijn armen demonstratief over elkaar heen als me hoofdschuddend aankijkt en dan de les uiteindelijk begint.