16:

No POV

Sirius stond voor de deur met een zenuwachtige Christina. Ze was in het wit, wat logisch was. Het was vandaag haar dag, en Sirius mocht er deel van zijn. De muziek klonk vanuit de andere kamer, en Christina nam de arm van Sirius, die haar begeleide naar het altaar. Bij het altaar stond Kevin, de liefde van Christina. Sirius begeleide haar met een glimlach, net niet groter dan die van haar. Aan het einde gaf Christina Sirius een kus op de wang, die na dat ging zitten naast Stacey die zijn hand nam in de hare. Beide keken ze toe hoe hun dochter het ja woord gaf aan de man van wie ze hield, en hij aan zijn liefde. Christina had liefde gevonden bij de man van wie ze hield.

Sirius POV.
Je stond bij het graf, het graf van James en Lily. Tranen liepen geluidloos over je wangen. "James, je zoon is getrouwd met Ginny, je weet wel de dochter van Arthur en Molly. Ze is zo een lieve meid." Je slikte, je was hier nooit geweest, je was eerst op de vlucht en daarna had iedereen moeten geloven dat hij dood was maar nu, maanden na de val van Voldemort had die de tijd kunnen hervinden. Hij was onschuldig verklaard door Romeo, de minister en nu kon die gaan en staan waar die wou, vandaag bij Lily en James. "Het spijt me James, ik ben nooit geweest. Ik heb vastgezeten en ben ontsnapt, zoals we altijd deden als vilder ons straf had gegeven. Ben je trots op me Gaffel, ik de eerste ontsnapte van Azkaban, maar dat wist je al natuurlijk." Het voelde, gek genoeg natuurlijk om zo met James te praten, je had het nooit gedaan. Jullie waren in Goderics Eind om het huis van Lily en James weer op te bouwen, Harry zou er gaan wonen. "Harry gaat in jullie huis wonen, zoals je gewild had James. Jij zult vast ook blij zijn Lily want Stacey is weer terug maar niet alleen dat, ik heb een dochter! Ik heb nooit begrepen hoe het was, je eigen kind. Ik snap het nu, jullie liefde voor Harry. Ik mis je James weet je nog da..." Je brak en viel voorover op je knieën waar je keihard huilde. Secondes later voelde je een hand op je schouder. Je keek op en zag een betraand gezicht, die naast je knielde. "We missen je allemaal, Gaffel," zei de hese stem van Remus. Je knikte. "Hij heeft voldemort verslagen," zei je voor emotie en Remus lachte. "Je kan trots zijn James, en ook op sluipvoet, Harry had geen betere voogd kunnen hebben," zei Remus terwijl die je een oprechte glimlach gaf en je hielp opstaan. Jullie gaven nog een laatste blik op het graf van James en Lily voor jullie weg liepen, naar Stacey en Tops die al zaten te wachten. Stacey nam je meteen in een omhelzing en kuste je en in je ooghoek zag je dat Tops hetzelfde deed bij Remus, die gretig antwoorde. Je kon het niet helpen, maar glimlachte. Stacey glimlachte ook en gezamenlijk liepen jullie naar het huis van James en Lily, die snel tot Harry zou behoren.

Sorry maar ik kon echt niets meer met dit verhaal dus dit is het eind. Het is niet echt een bijzonder eind en hij is best vaag maar echt sorry, het ging niet meer. Ik ga er misschien ooit een vervolg van maken, of ooit herschrijven. Het spijt me echt maar ik kon gewoon niets meer bedenken.