061~

Bill PoV
'Heb je het verhaal gehoord?'Georg keek alsof elke seconde, een seconde was die hij verspilde, wat op een bepaalde manier wel waar was. 'yep.' 'heb je ook gehoord waar ze waarschijnlijk heen is?' Gustav keek hem raar aan. 'Het bos, jochie. Ze is het bos in, en die twee pipo's mogen dan niet weten wat wij weten..' zei hij zacht. Tom en ik keken op naar hen 'Wat weten we niet?' vroeg Tom snel, hij leek bang. Georg zuchtte. 'De laatste twee weken hebben Simone, Gustav en ik de moeite gedaan om jullie uit de bossen te houden.' zei Georg. 'Er zijn al twee weken lang wolven gezien, een roedel van vier, misschien vijf volwassen wolven.' zei Gustav. Ik keek naar georg, en snapte waarom hij steeds onrustiger werd. 'Er zijn doden gevallen?' het was een retorische vraag, maar toch knikte Georg. hij vertrok meteen. Nu pas was het duidelijk wat we eigenlijk gedaan hadden. De kans was groot dat we Laura de dood in hadden gejaagd. Georg keek naar Gustav. 'Blijf bij de jongens, bel Nicole en Simone, bel naar Laura's GSM, kijk waar ze anders zou kunnen zijn..' Somde hij op, Gustav keek naar hem, en naar de rugzak die hij over zijn schouder had gegooid. 'Wat ga jij doen?' vroeg hij met een lichte trilling. Eigenlijk wist Gustav het dan al, hij kon het merken aan de voorbereiding van Georg, hij wist het omdat hij Georg al veel te lang kende om te weten dat die niet zou blijven zitten als Laura in gevaar was. Het was zo logisch, het was bijna normaal dat Georg dit deed, dat het de zaken alleen maar dramatischer maakte. 'Ik ga het bos in, heb verband, water, zaklamp en weet ik nog wat meer mee.' zei hij. Na een boze, eerder gekwetste blik op Tom en mij liep hij het huis uit. Ik wou hem tegenhouden, want ik wist dat hij gevaarlijk deed, maar Laura... Kleine 12jarige Laura die niet wist wat voor gevaren er in het bos waren, die zichzelf amper zou kunnen beschermen, Laura die amper kleren en niet eens schoenen aan had.