Part 37

~Melody Hope Turner

Tranen rolden over mijn wangen terwijl ik terug dacht aan daarnet. Ik had Zayn gezoend. Nee, hij had mij gezoend. Even was ik zo gelukkig geweest. Toen had hij me van zich afgeduwd en gezegd dat het niet mocht. Allemaal door die stomme ananas, ik haatte haar!
Eenzaam dwaalde ik door de straten van Londen. Ondanks de nacht is het nooit donker daar. Te veel verlichting.
Ik kon niet wachten om naar huis te gaan. Ik durfde Zayn nu echt niet meer onder ogen te komen. Nog maar een paar dagen.
En als ik thuis was. Wat dan?
Ik wou niet zonder Zayn. Nooit. Tranen bleven maar bijkomen en mijn gelaat bevochtigen.
Tegen een stenen muur liet ik me op de grond zakken. Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen er rond. Niks kon me nog schelen. Alleen Zayn.
"Verman je Melody", mompelde ik tegen mezelf. Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd tegen de muur rusten.
Waarom viel hij nu op die stomme trut die alleen bij hem was omdat hij bekend is? Was hij echt zo blind?
Ik trok mijn benen dichter tegen me aan en probeerde aan andere dingen te denken.
Het lukte echter niet en Zayn bleef mijn gedachten overheersen.
Ik keek pas op toen een schaduw over me neerviel.
"Did you really thought I was going to let you go out with my boyfriend alone?" siste Anaïs woedend.
Ik slikte toen ik besefte dat ze ons gevolgd was en dus ook de kus had gezien.
"I...I'm..." stamelde ik.
"You're sorry?!" Haar stem klonk schril.
"He rejected me", fluisterde ik zacht.
"That doesn't matter." Ze keek me vol haat aan.
Een scherpe gil ontsnapte uit mijn mond toen een stekende pijn door mijn lichaam sneed en Anaïs grijnsde. "Game over."

Ok, wie dat zag aankomen is helderziend.
Of ik schrijf voorspelbaar. :p
Maar oeeh... wat nu?