Chapter 3.4 || In the end, it all comes together

-Niall Horan

“Wat ga jij doen voor Halliwel’s opdracht?” vraagt Avery me, wanneer we door de gang lopen naar de volgende les.
      “Waarschijnlijk iets met eten,” laat ik hem lachend weten.
      “Ik had het kunnen weten!” roept Avery lachend. “Welke les hebben we nu eigenlijk?”
      “We gaan weer een potje vechten,” zeg ik verheugd. Op school hebben we een vecht simulator, geweldig is dat! Alleen niet iedereen mag er aan deelnemen, je moet er geselecteerd voor worden.
      “Oh ja, vandaag zijn de selectie rondes, we gaan er toch wel weer door heen komen?” vraagt Avery een beetje zenuwachtig.
      “Natuurlijk, we zijn er al vier jaar lang door heen gekomen, dus dit jaar weer,” moedig ik hem aan.
      Hij knikt een beetje beduusd, hij is elk jaar zo nerveus. Terwijl het nergens op slaat, want we zijn elk jaar geslaagd. Op dat moment komt Lizzie aanrennen en slaat haar armen om ons heen, als ze tussen ons in gaat lopen.
      “Ik heb weer eens zin in een potje vechten,” zegt ze vrolijk.
      Avery trek zijn wenkbrauw op, “vrouwen,” mompelt hij.
      “Wat nou, vrouwen?” vraagt Lizzie hem, terwijl ze ons los laat.
      Grinnikend haalt Avery zijn schouders op, “welke vrouw heeft nou zin in vechten?”
      “Deze vrouw.”
      “Je bent geen vrouw.”
      “Ik ben wel een vrouw.”
      Verder luister ik niet meer naar die twee, ze hebben wel vaker van zulke momenten. En dit gekibbel kan nog best lang gaan duren. Ik ga als eerste van ons drie het lokaal binnen, waar al een aantal mensen zitten.
      “Eindelijk oud genoeg, Joshua?” vraag ik de witblonde jongen grinnikend.
      Vuil kijkt hij me aan, hij zal dit niet zo’n geslaagde vraag vinden. Ik haal mijn schouders op en ga op een houten bankje aan weerszijde van het lokaal zitten. Het lokaal is niet zoals alle anderen. Je zou het eerder kunnen omschrijven als een kleedlokaal. Er zijn houten banken aan weerszijde van het lokaal en ook staan er kluisjes in, waar wij –als we uitgekozen worden- onze speciale kleding in kunnen leggen.
      De kibbelende Avery en Lizzie komen aan mijn rechterkant zitten en aan mijn linkerkant komt Jessica zitten. Ze is al een paar jaar een klasgenoot van me en ik kan aardig met haar opschieten. Ik begroet haar en richt me daarna op Jesse Stark, onze leraar, die net binnen komt gelopen.
      “Hallo allemaal, ik zie dat we er dit jaar een hoop nieuwe bij hebben en ook zie ik een aantal bekenden,” begroet hij ons.
      Ik glimlach naar hem en luister daarna weer netjes naar wat hij te vertellen heeft.
      “Sommige zullen al weten wat ons dadelijk te doen staat, maar luister toch allemaal goed. Ik zie dat jullie allemaal sportkleding hebben aangetrokken? Mooi zo! We gaan dadelijk beginnen met een aantal simpele oefeningen, waaraan ik kan zien wie er sowieso niet geschikt zijn voor deze les. Maar wees niet bang, van sommige van jullie verwacht ik ook niet dat jullie vechttechnieken onder de knie hebben, maar van sommige wel.”
      Zijn blik rust op mij en grijnzend kijk ik terug. Ik weet dat ik het kan en Stark weet het ook.
      “Loop maar allemaal achter mij aan, dan kunnen we zo beginnen.”
      Braaf lopen we allemaal achter Stark aan naar buiten, daar houden we halt bij het grote grasveld wat de achtertuin moet voorstellen. Ik zie dat Stark al enkele pionnen heeft uitgezet wat een parcours moet voorstellen.
      “We gaan beginnen met hardlopen. Ik maak zo groepen en dan is het de bedoeling dat je zo snel mogelijk naar de overkant rent. Simpel toch?” vraagt hij.
      We knikken allemaal en ik zie het meisje met de rode haren grijnzen, Juliet als ik me niet vergis.
      “We beginnen met de leerlingen die hier voor het eerste jaar zijn,” beveelt Stark ons.
      Joshua, Juliet, een meisje met blonde krullen en de zoon van een van de leraren hier komen naar voren gelopen.
      “Ik wil eerst ook even weten wat jullie namen en gaven zijn, zodat ik dat kan meenemen in mijn beoordeling.”
      “Juliet Parker, gave om heel snel te kunnen rennen,” begint het meisje met de rode haren, ik had de naam dus goed onthouden. Stark knikt eens en begint het daarna op zijn papier te schrijven, zodat hij het niet zal vergeten.
      “Finn Smiths, ik kan gevoelens en emoties bij anders uitschakelen en manipuleren,” zegt de jongen.
      “Joshua Cooper,” klinkt er arrogant, “ik kan onzichtbaar worden.”
      “Penny Montgomery,” klinkt de zachte stem van het meisje met de blonde krullen, “en ik ben heel elastisch.” Bij het laatste begint de beste vriend van Louis, Tyler, te fluiten. Boos wordt hij aangestaard door een paar meiden, waarschijnlijk de vriendinnen van Penny.
      “Oké, alle vier achter de lijn gaan staan. Ik tel tot drie en daarna rennen jullie zo hard als jullie kunnen naar de overkant, begrepen?” vraagt Stark.
      De vier knikken en gaan gereed staan. Stark telt af en wanneer hij bij de drie is, is Juliet al niet meer te zien, ze staat al bij de overkant. Mijn mond zakt open, ik heb al meer mutanten gekend die heel snel waren, maar zo snel? Juliet was gewoon niet te zien. Twee minuten later arriveert de rest hijgend aan de overkant. Juliet staat erbij te grijnzen en krijgt een arrogante blik van Joshua terug. Die jongen kan volgens mij niet eens anders kijken.
      “En nu de rest!” roept Stark. Wij zijn met een veel grotere groep dan de eerste jaars, dus eindelijk na wat wringen sta ik op een goede plek. Tussen Emily Adams, een vriendin van Lizzie, en Avery in. Stark telt tot drie en als een dolle begin ik naar de overkant te rennen. Ik heb geluk dat er niet nog een snel iemand bij zit, dus de eerste die aan de overkant aankomt ben ik.
      “Nialler, nu zul je me moeten trakteren!” Avery slaat me hijgend op de schouders. Dat is iets wat we elk jaar doen met z’n tweeën. Degene die als eerste aan de overkant is, moet de ander trakteren.
      Nonchalant haal ik mijn schouders op, “ik heb toch honger.”