Chapter thirty-nine

Even later zitten ik, Chris, Hanne en Thijmen in mijn auto. Ik rijd. 'Waar gaan we heen?' Vraag ik in het algemeen.
'Thijmen zijn huis. Ik wil zijn huis wel eens zien.' Zegt Chris.
'Uhm.. Oke..' Zegt Thijmen onzeker. Thijmen vertelt me waar ik heen moet en ik rijd er naar toe. Ik parkeer mijn auto en we stappen uit. We lopen naar de voordeur en Thijmen maakt hem open. We lopen naar binnen.
'Moeder, ik ben thuis.' Zegt Thijmen met een beetje een bekakte stem. Thijmen zijn moeder komt de gang binnen lopen. Ze heeft hele nette en bekakte kleren aan. Knal rode lippen en een net kapsel. Ze lijkt de koningin wel..
'Thijmen, goed je weer te zien, zoon.' Zegt Thijmen zijn moeder bekakt.
'Ook goed om u weer te zien, moeder.' Zegt Thijmen en hij buigt een beetje naar voren.
'En wie zijn je vrienden?' Vraagt zijn moeder nog altijd bekakt.
'Dat zal ik u vertellen, moeder. Dit zijn Justin, Chris en Hanne.' Zegt Thijmen bekakt. Zijn moeder knikt.
'Goed gekeurd, zoon.' Zegt zijn moeder en ze verlaat de gang. En zucht verlaat de mond van Thijmen.
'Wauw, chique.' Zeg ik een beetje verbaasd.
'Ik weet het.' Zegt Thijmen niet echt blij.
'Rijk?' Vraagt Hanne. Thijmen knikt. We lopen de woonkamer binnen. Ik kan gewoon mijn ogen niet geloven. Bijna alles is wit. De muren, de vloer en het plafond. Aan de muren hangen allemaal schilderijen van allemaal chique mensen. Midden in de woonkamer staat een lange, witte tafel met daar omheen allemaal witte stoelen. Weer verlaat een zucht de mond van Chris.
'Woon je hier alleen met je moeder?' Vraagt Hanne.
'Nee, mijn broer woont hier ook. Maar mijn vader niet.' Zegt Thijmen.
'Is het dan niet.. Rust?' Vraag ik.
'Ja. Leeg. Rust. En we eten meestal aan deze tafel, hier in de huis kamer. Mijn moeder zit op de punt en mijn broer en ik zitten aan de andere kant van de tafel tegenover elkaar.. En onder het eten praten we nooit tegen elkaar..' Zegt Thijmen. Wat een leven, zeg..