|15|

Lieve Mary,
Ik vond deze ketting tussen moeders spullen, en dacht dat jij hem wel wou. De foto waarschijnlijk ook.
Ik mis je en hoop je snel weer te zien,

Will

Ik glimlachte, daarom kwam hij zo bekend voor. Ik keek nog dromerig naar mijn ketting totdat Hermione me riep.
'Mary, we moeten naar Charms!'
Ik zuchtte en pakte de tweede brief die ik in een zak van mijn gewaad stopte.
Ik stond op en pakte mijn tas waarna ik Hermione volgde naar Charms.
Ik lette niet echt op, waardoor ik waarschuwende blikken ban Hermione kreeg. Wat me niet echt interesserde. Het nieuws dat ik als een van de enige de nom verbale spreuken zo goed onder de knie had ging erg snel, bijna iedereen wist het al. Dat vond ik ook zò fijn.
'Waar zit je met je hoofd Mary?' vroeg Hermione op weg naar Transfiguration.
Ik haalde mijn schouders op, wat ze wel gewend van me was. Ik wou graag de andere brief openen, maar het zou niet slim zijn om dat tijdens de lessen te doen.
We gingen weer naast elkaar zitten en Harry en Ron zaten achter ons.
Professor McGonagall wachtte rustig tot het lokaal vol was en begon de les.

'Dit jaar beginnen we aan een moeilijk onderwerp, menselijke gedaantewisseling. Op jullie tafels liggen spiegels, en jullie gaan beginnen met de kleur van jullie wenkbrauwen te veranderen.'
Vanaf toen vond ik het niet meer interessant, wat raar voor mij is omdat Transfiguration mijn lievelingsvak was.
'De spreuk hiervoor is Mutare Colorem*. Iedereen zeg mij na.'
De spreuk galde door het lokaal, niet gelijk en op allemaal hoogtes.
Ik kon de spreuk al, uit het boek. Je kan je haarkleur ermee veranderen, en daaronder horen ook je wenkbrauwen natuurlijk. Altijd handig als je je haarkleur zat bent.
Hermione was - zoals bij elke les - zeer enthousiast. In de eerste jaren vond ik het wel lachwekkend, maar nu is het zo gewoon voor me.
Na een paar minuten naar de spiegel gekeken te hebben - die voor me zweefde - besloot ik maar om net als de anderen te beginnen.
Hermione pogingen zagen er hoopvol uit maar er gebeurde niets.
Ik richtte mijn wand op mijn wenkbrauwen en ademde diep.
'Mutare Colorem.'
De kleur die ik in mijn gedachten had - baby blauw - veranderde langzaam mijn bruine wenkbrauwen.
Met een grote glimlach keek ik naar mijn wenkbrauwen, dankzij Will was Transfiguration een makkie.