026 - Time's up.

''And I'll be there forever and a day.. always ''

Sophia Adriana Brooks.
Ik kan het gesprek van mij en mijn moeder eerder niet vergeten. maar ik kon mezelf er niet van overtuigen. Zayn was lief, leuk, nah ik had in ieder geval nog geen slecht ding over hem ontdekt. Ik verneem hoe hij langzaam naast me wakker word en eens door zijn neus snuift en zich uitrekt. Hij lacht even flauw waarneer hij me ziet en realiseert zich dan pas waarom hij in de kale ziekenhuis hal is. ‘hoe is het met je vader?’ vraagt hij bezorgd en gaat normaal in de stoel zitten. Ik haal mijn schouders op en kijk hem even aan, alsof ik iets zoek in zijn gezicht. Geluk? Liefde? Antwoorden? Ik werp een flauw lachje naar hem en kijk naar de kamer van mijn vader.

Ik zie hoe mijn moeder gehaast mijn vaders kamer uitkomt en wanhopig naar een dokter begint te roepen. Nog geen paar minuten later moest ook zij buiten de kamer wachten. ‘… mam..’ begin ik zachtjes wanneer ze begint te huilen. Ik voelde me een klein meisje met een groot gevoel voor angst om haar vader te verliezen. ‘ik weet het lieverd.’ Begint ze zachtjes te snikken en knielt voor mijn stoel neer. Ze kijkt eerst mij aan en dan Zayn. ‘lieverd, ik vind het fijn dat je Sophia steunt. Maar ga. Alsjeblieft.. gun jezelf wat rust.’ Ik zie hem verbaasd kijken en kijkt met een vragende blik om toestemming. Ik knik afwezig, mijn moeder had gelijk Zayn moest niet in mijn drama zitten. ‘ik kan echt wel blij…’ ‘ga..’ onderbreek ik hem snel. Hij knikt en legt zijn hand voor nog geen vijf seconden op de mijne. ‘je laat me weten als er iets is?’ ik knik afwezig en zonder verder nog iets te zeggen kijk ik hem na hoe hij de hal uit loopt. Nu pas barst mijn moeder in tranen uit en brengt haar trillerige handen naar haar gezicht om het te verbergen. Langzaam haal ik der handen bij der gezicht vandaan. ‘ik ben zo bang mam, ik wil hem niet kwijt, niet voor goed.’ Mijn moeder knikt. Naar een kwartier hoor ik hoe de deur open gaat achter ons. ‘mevrouw?’ start de grijsharige dokter van mijn vader. ‘er is niets aan de hand, waarschijnlijk een paar schijnen maar het hart is om omstandigheden goed. Ik wil vanmiddag een paar testjes met hem doen aangezien hij is bijgekomen.’ Ik kijk hem vragend aan. ‘sterke wilskracht?’ mompelt de dokter met een flauwe lach. Hij verlaat ons en mam knikt als ze ziet dat ik graag naar hem toe wil.

‘pap.’ Mompel ik waarneer ik plaats neem op de stoel naast zijn bed. Ik zie hoe hij langzaam uit zijn slaap ontwaakt en me met een scheef lachje toelacht. ‘nog steeds een knapperd?’ ik knik flauw ‘de dokter zei dat ik flink geluk heb gehad.’ Puft hij uit. Hij kijkt me bewonderend aan alsof hij me voor de eerste keer weer zag. Zoals hij keek toen hij me naar ruim drie jaar weer kon vasthouden. Ik kijk even naar zijn ongeschoren gezicht zijn moeë gezichtsuitdrukking en zijn donkere korte haren. ‘ja kan niet meer gaan pap, je kan niet meer terug naar L.A ik kan niet zonder je, wat als dit weer gebeurt, maar dan niet bij ons, wat dan?’ ik zie hoe er een traan over zijn wang glijd. ‘waarom denk je dat ik terug ben schat? Dit is niet de eerste keer, my time is up.’ Ik schud verwoed mijn hoofd en frons mijn wenkbrauwen en knijp mijn ogen fijn. ‘Niet de eerste keer?’ ik voel de warme zoute tranen over mijn wangen biggelen. ‘Hoe zo vaker? Hoe zo! Waarom vertel je ons dat niet?! Hoe kun je zeggen dat je tijd op is pap?’ ik veeg de tranen uit mijn nek en langs mijn kin weg. ‘je bent veels te jong om dat te zeggen.’ Ik voelde mijn hart racen door mijn lichaam, mijn bloed door mijn aderen pompen. ‘Sophia, lieverd ik ben terug omdat de volgende hart toestand die ik krijg fataal kan zijn. De dokters vinden het nog steeds een wonder dat ik deze heb overleefd. Mijn hart is de sterkste niet, nooit geweest. Ik wil de tijd die ik nu nog heb doorbrengen met het liefste dat ik heb, dat ben jij, dat is je moeder en je zus. Familie.’ Ik zie de zoveelste traan uit mijn vaders ooghoek verdwijnen. Zoveel tijd heb ik niet meer lieverd. Ik wil niet dat je laatste herinnering aan mij is dat ik de klootzak ben die voor zijn baan ging, maar dat ik de klootzak ben die terugkwam en zijn tijd door brengt met zijn kinderen. Ook al zijn jullie geen kinderen meer..’ ‘pap..’ ‘ik houd van je Sophia.’ ‘ik ook van jou pap.’