- 046.

Draaiend en zuchtend lag ik in mijn bed. Mijn vinger deed pijn, maar het kon me niets schelen. Ik moest hier iets aan gaan doen, ik moest hem vertellen hoe ik me voelde. Het kon me niet schelen of hij me alleen als een vriendin zag of wat dan ook. Ik zou het hem vertellen. Ik knipte het lampje op mijn nachtkastje aan en keek even de kamer rond. Normaal gesproken had Julie hier ook gelegen, maar Niall had er op gestaan dat ze bij hem sliep en lag ik dus alleen in deze kamer. Niet dat ik het erg vond, ik had al die tijd alleen gelegen.
Flashbacks naar de avond hiervoor doken terug op en ik herinnerde me dat ik alleen maar naar hem had gestaard. Julie had me meerdere keren verteld dat ik moest stoppen met staren, maar toen hij zelfs mijn blikken overnam en meeging in het staren, leek ik niet meer te kunnen stoppen. Die blik in zijn ogen was immens. Ik kon hem niet normaal aan kijken, zonder meer verliefd te worden op hem. Elk moment dat ik dicht bij hem was, leek ik gek te worden van liefde. Ik moest gewoon bevestiging hebben, of tenminste een reactie waar ik op verder kon gaan.
Ik sloeg het dekbed van me af en liet mijn benen over de rand van het bed bungelen. Even wierp ik een korte blik op de wekker. Het kon me echt niets schelen dat het midden in de nacht was. Ik moest het kwijt, dit werd gewoon irritant. Ik wist dat ik Liam er langzamerhand ook mee begon te irriteren en dit was gewoon niet leuk. Ik haalde even adem en liet mijn voeten toen op de koude grond zakken. Ik wandelde naar mijn deur en opende hem zachtjes. Vervolgens wandelde ik de gang op, om twee deuren verder even diep adem te halen en de deur open te doen. 'Louis?'

Louis Tomlinson.
Vannacht leek er maar geen begin te komen aan slapen. Ik draaide onwenning in mijn bed en het enigste waar ik maar aan kon denken was Amber. Hoe mooi ze was, hoe ik haar graag in mijn armen wou hebben, hoe ik graag zou willen kussen, maar het kon allemaal niet. Ik hoorde hoe er op de gang een deur werd geopend, maar reageerde er verder niet op. Vanavond was anders dan al die tijd. We hadden elkaar alleen maar aangestaard en ik besefte, hoe meer ik haar aankeek, hoe meer ik haar wilde. Net toen ik me om wilde draaien om een poging te doen voor het slapen, ging mijn deur open en hoorde ik haar stem. 'Louis?'
Ik schoot overreind en knipte het licht aan. Meteen zag ik de zenuwen op haar gezicht. Ze ging me iets vertellen, iets goed of iets slechts, maar ze had moeite om het me te zeggen, dat merkte ik gewoon. Ik klopte op het lege deel van mijn bed naast me en een beetje ongemakkelijk wandelde ze er naar toe.
'Gaat het wel goed met je? Ik zie dat er iets is, je kan alles bij me kwijt he.'
Een stilte overviel in de kamer en ik hoorde toe hoe ze even diep adem haalde. 'Ik moet je iets vertellen. Het zit me erg dwars en het moet er gewoon uit.'
Ik merkte dat ze met haar handen aan het dekbed frutste en mijn blik probeerde te ontwijken. Misschien had ze doorgehad dat ik haar leuk vond, misschien had het haar onzeker gemaakt. Ik was ook zo dom ook, ik had het anders moeten aanpakken. Ik wierp een blik opzij en zag hoe ze haar blik had neergeslagen. Haar haar hing losjes langs haar gezicht en ik voelde de drang om mijn hand er door heen te halen, maar deed het niet. Een korte blik naar beneden liet me eraan herinneren dat ze nog altijd last had van haar vinger, die ze zich vanmiddag bezeerd had. Het was wel grappig hoe iedereen stond te piepen dat ze niet tegen bloed konden, maar wel bij haar bleven staan.
'Ik weet niet hoe je hier op reageert en als je me hierna nooit meer wilt zien, snap ik dat volledig,' ze haalde even adem en toen ze zag dat ik iets wou zeggen, hield ze me tegen. 'Ik ben verliefd op je, Louis, zo verliefd. Het is onmogelijk bij je in een kamer te zijn zonder dat ik helemaal gek wordt. Ik wil alleen weten waar ik aan toe ben. Ik weet dat je weer contact heb met Hannah, dus als – nee, laat me uitpraten – ik weet dat ik mezelf ontzettend voor het blok zet om je hier zomaar mee lastig te vallen, maar alsjeblieft. Dit is wat mij lastig valt.'
Ze zuchtte even opgelucht dat het eruit was. 'Ik ga nu maar slapen, dat zal nu wel lukken.'
'Wacht, wil je niet horen wat ik erover te zeggen heb?' vroeg ik, toen ze bij de deur stond en ze keek me even kort aan. Ik zag de vermoeidheid in haar ogen en voelde me meteen schuldig omdat ik haar weg zou houden bij haar nachtrust. Ze haalde haar schouders op. Ze leek niet echt het antwoord te verwachten wat ik haar zou geven. Kon ik het maar uitschreeuwen dat ik al die jaren met pijn had toe moeten kijken hoe we nooit meer waren dan beste vrienden. 'Lijkt me wel zo eerlijk.'
Bij die woorden liet ze haar handen weer zakken en deed ze een stap bij de deur vandaan. Ik moest haar nu vertellen dat ik al die jaren zo kapot gek van haar was en dit was nu mijn kans..
'Ik kon het niet uitstaan om niet bij je te zijn, mijn hart brak in stukjes, toen je met hem was, ik wil je meer dan iemand ooit. Vijf jaar lang heb ik toe moeten kijken hoe je nooit de mijne was en dat deed pijn. Ik hou zoveel van je, dat het me bijna elke nacht wakker houdt..'

1000 woorden en eindelijk wat jullie willen! Dat is heel wat reacties en kudo's waard, vind ik, soo doe je best! x