Chapter thirty-seven

Dit voelde zo goed. Maar ook zo fout. Ik haalde zijn lippen van die van Thijmen af en een zucht verlaat mijn mond. 'Wat is er?' Vraagt Thijmen. Ik haal mijn schouders op. Ik ga op de bank zitten en Thijmen komt naast me zitten.
'Je zoent heel lekker. En het voelt ook goed. Maar het voelt ook zo fout.' Zeg ik tegen Thijmen.
'Dankje, maar waarom voelt het dan fout?' Vraagt Thijmen.
'Mijn vriend heeft het net uit gemaakt. Maar ik houd nog wel van hem.' Zegt ik.
'Maar Justin, je vriend maakte het wel uit met een reden. Hij houdt niet meer van je. Dat komt hard aan. Ik weet het. Maar het heeft dan ook geen zin meer op nog van hem te houden. Jij en hij is verleden tijd.' Zegt Thijmen.
'Je hebt gelijk.' Zeg ik en ik druk een kus op Thijmen zijn wang. Thijmen bloos een beetje en ik tover een glimlach op mijn gezicht.
'Waarom wilde je eigenlijk dat ik naar je kleedkamer kwam?' Vraagt Thijmen.
'Wilde je het niet dan?' Vraag ik.
'Jawel, maar ik bedoel, waarom ik? En niet iemand anders?' Vraagt Thijmen.
'Ik liet mijn ogen over het publiek heen glijden en toen vielen mijn ogen op jou en je mooie ogen. Ik heb het hele concert naar je gekeken. En toen ik weer backstage ging, heb ik gelijk tegen Kenny gezegd dat hij je moest gaan halen en naar mijn kleedkamer moest sturen.' Zeg ik en Thijmen tovert een glimlacht op zijn gezicht.