H2 ~ farewell

Ik verstijfde toen ik die stem hoorde. Het kon maar een iemand zijn. Mijn hart bonkte in mijn keel. "N-Nii-san" stotterde ik. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van Deidara. Hij lachte lief. Er kwamen tranen in mijn ogen. Huilend knuffelde ik hem. Hij aaide zachtjes over mijn hoofd. Hij mompelde: "Ik heb je gemist zusje." Ik was zo ongelooflijk blij! Ik keek huilend omhoog. Hij was bijna niks veranderd. En hij had nog steeds diezelfde mantel aan. Hij lachte: "Wat ben jij gegroeid zeg! En ik zie dat je ook een ninja bent. Ik ben zo trots op je!" Ik lachte door de tranen heen. "Waar was je?" vroeg ik snikkend. Deidara keek me treurig aan: "Ik ging bij de Akatsuki. Daar zit ik nu nog steeds." Ik keek hem geschrokken aan: "J-je gaat toch niet weer weg?" Hij lachte. "We kunnen bij elkaar blijven Danno." Ik keek hem aan. Hij vroeg: "Wil jij ook bij Akatsuki?" Ik beet op mijn lip. Ik deed alles om bij mijn broer te blijven! Ik knikte. "Ik wil bij je blijven Nii-san!" Hij lachte. "Laten we weg wezen voordat iemand door heeft dat je weg bent!" zei hij terwijl de geluiden van de stad opgang kwamen. Het was raar... Om zo snel weg te gaan bij een plek waar je bent opgegroeid. Ik beet op mijn lip en lachte. Ik maakte een klei vogel. "Ik wil het doen Nii-san!" Ik liet de vogel groot worden en deidara en ik sprongen er op. De vogel vloog weg. Ik knuffelde Deidara. Hij zei: "Wat goed dat je dat al kan!" Ik mompelde vrolijk: "Onderschat mij niet!" Hij zei: "Nee, dat weet ik. Anders zou je niet bij Akatsuki mogen!" Ik keek nog een keer naar mijn pude stad en stak mijn tong uit. Vaarwel!