-009- Chapter 1: Raindrops (Part 8)

Polka en Frederic zijn net verder als er net een paar druppels uit de hemel vallen.’ Oh, het is eindelijk gaan regenen’ zegt Polka met haar handen voor haar, zodat ze de zachte druppels op haar handpalm voelt.’ De regen laten de planten nog meer levendiger lijken’ zei Frederic.
‘Voor de bloemen van Tenuto is de regen een zegen van boven’ zei Polka, en ze probeerde in de regen te kijken naar boven. Polka liep verder, en Frederic volgde haar.

‘KLABAM!’. Een keiharde knal dreunde door het bos, en Polka en Frederic stonden even stil.’ Hoorde je dat ook, Frederic? Het lijkt erop dat het is gaan regenen’ zei Polka geschokt.
‘ We moeten uit deze storm komen. Is er hier ergens een plek waar we kunnen schuilen voor de regen?’ vroeg Frederic, die om zich heen keek om iets te zoeken.’ Hm. Ik heb geen idee’ zei Polka. Opeens draaide ze zich om.’ Wacht, Frederic. Ik hoor iemand aankomen’ zei ze. Frederic keek ook naar achter. Uit het pad waar ze vandaan kwamen, kwam een man aan. Hij had kort haar, en een monocle ( zo’n glazen rondje) voor zijn oog. Verder kwam hij erg kalm over toen hij Polka, en Frederic.’ Oh, hallo jullie twee. Zijn jullie op zoek naar onderdak in dit vreselijke weer?’ zei hij.’ Ik zoek iets, voor mijzelf. Maar ik heb geleerd dat het geen makkelijke taak is, als het zo erg regent als nu’. Polka en Frederic keken elkaar even aan, alsof ze hetzelfde dachten.’ Misschien zouden jullie mij willen helpen om mij te entertainen, om mijn frustratie te uiten?’ zei hij.’ What?!’ riep Frederic.’ Ik haat het echt als mijn kleren nat worden, en dat ik dan net jullie tegen komt frustreert mij zo erg!’ zei de man, en zijn stem klonk opeens veel gemener. Opeens haalde hij uit een soort samurai zwaard tevoorschijn, en viel hen aan.

‘FLITS, KLABAM!’. Polka en Frederic lagen verslagen op de grond, terwijl de man zijn zwaard terug deed. Opeens keek hij even geschokt, alsof hij nu pas snapte wat hij deed.’ Oh, wat doe ik hier nog. Ik heb geen tijd om nog langer te spelen met zulke mensen als jullie. Ik moet dat gloeiende beestje nog vinden’ zei hij met een gemene lach op zijn gezicht.’ Ik dank jullie wel voor die beweging. Het heeft me wel geholpen om wat stress kwijt te raken. Ik ben nu wel klaar om verder met mijn werk te gaan. Ik dank jullie allebei’. De man draaide zich om, en verdween samen met het onweer het bos weer in.

11:53 PM

Mvr. Chopin keek uit het raam, toen het buiten regende.’ Ah. Het lijkt erop dat de storm eindelijk is gezakt’ zei ze opgelucht. Ze liep weer terug naar Frederic’s bed.’ Hoe is het met hem?’ zei ze. De dokter bestuurde Frederic, en zei toen:’Het gaat goed met hem. Het lijkt alsof hij wat rustiger is, net zoals het weer buiten’.’ Ik hoop zo dat het goed met hem gaat’ zei Mvr. Chopin.’Zijn gedachten zijn weer normaal. Hij ziet er erg vredig uit’ ging de dokter verder.’ Misschien was hij geschrokken van het onweer. Daarom had hij misschien een kleine beroerte opgelopen’ vroeg Mvr. Chopin. De dokter knikte.’ Ja, daar kan u wel eens gelijk in hebben. Maar ik denk dat dat niet de enige oorzaak is’ zei de dokter. Allebei keken ze naar hem.’ Ik denk dat vanavond zijn genezing zal bepalen’ zei de dokter.

Een beetje in elkaar, keek Beat voorzichtig naar buiten waar het regenen ook was gestopt. Opgelucht haalde hij adem, en Allegretto kwam ook onder de boom vandaan.’ Fieuw, het ziet ernaar uit dat het eindelijk is gestopt met regenen’ zei Beat, en hij keek naar de heldere lucht. Met een plagerig lachje, keek Allegretto naar Beat, en zei:’ Hey Beat, zag ik je daar nou net bibberen van angst?’. Snel begon Beat heftig met zijn hoofd te schudden.’ Wat?! Echt niet! Ik was niet bang!’ zei hij snel.’ Oh echt?’ zei Allegretto plagerig.’ Ik zag je net aan je camera hangen schreeuwend dat je nog niet dood wou gaan’. Beat keek heel erg ongemakkelijk.’Uhh……….Laten we maar gewoon verder lopen, oké?’ zei Beat, en liep snel door. Allegretto lachte even en liep hem achterna