|12|

Koud en met een barstende hoofdpijn werd ik wakker in de ziekenzaal.
Harry zat op de stoel naast me en Ron en Hermione stonden aan de andere kant.
Ik keek mijn ogen kort dicht en keek vragend naar Harry.
'Hagrid vond je buiten in de regen, je was onderkoelt.'
Ik knikte en ondanks mijn toestand was ik benieuwd of Luna haar schoenen al had gevonden.
Madame Pomfrey kwam aan lopen.
'Hoe voel je je lieverd?' vroeg ze bezorgd.
Ik rilde kort en beantwoorde haar vraag.
'Ik heb het koud.'
Ze liet me een drankje drinken waardoor ik het iets warmer kreeg en daar was ik blij mee.
'Je mag gaan, maar dan zal je vroeg moeten gaan slapen.'
Ik knikte, ik wou niet langer blijven liggen in de ziekenzaal, zo ziek was ik niet.

'Waarom ging je niet naar binnen toen het begon te regenen?' vroeg Hermiome toen we op onze slaapzaal waren.
Ik kroop in mijn bed en haalde mijn schouders op. Waarna ik me omdraaide en mijn ogen sloot.
'Wat is er toch met je gebeurd Marybell.' hoorde ik haar zachtjes mompelen en daarna de deur dichtvallen.
Ik zuchtte zachtjes. Er is teveel met me aan de hand, veels te veel voor mijn doen.
Kon ik niet een gewoon dagelijks meisje zijn met twee ouders en veel vrienden die alles had wat ze wou dus, liefde en vriendschap? Waarom was dat mij niet gegund? Waarom moest ik dit lot onderkomen?
Allemaal onbeantwoorde vragen die door mijn hoofd spookte op dat moment. En ik denk ook niet dat er een van die vragen snel of ooit beantwoord worden, als ik mezelf ken.
En ik ken mezelf maar al te goed.
Hopelijk zou Hermione me wakker maken voor het avondeten, ik had behoorlijk trek gekregen sinds mijn ontbijt 's ochtends. Ik lunch nooit of bijna niet. Ik heb dan meestal geen trek of geen zin om me tussen zoveel mensen te voegen.