62-

Ik kon zijn gedachten horen. Waarom liet Jess me zitten op zo'n mooie dag als vandaag? nu ik zo'n romantische picknick voor haar had gemaakt? Dus zijn vriendin had het uitgemaakt. Mijn instinct nam het over. Zijn vriendin heeft hem gedumpt, zorg ervoor dat het lijkt op zelfmoord. Mad of love.. fluisterde het in mijn oor. Ik hoefde maar te knipperen met mijn ogen en mijn beslissing was gemaakt. ik bleef nog even staan aan de rand van de open plek. Hij had me nog niet gehoofd, natuurlijk niet. Ik was een jager, een roofdier. Ik kon mijn prooi in alle rust besluipen, zonder dat hij ooit zou weten wat hem te pakken gekregen had. Waarschijnlijk, als de mogelijkheid bestond op een of andere rare manier dat hij me toch zag -wat me onmogelijk leek, maar goed^- zou hij waarschijnlijk toch alleen maar denken dat ik een engel was. Een engel, een voorbode van zijn dood, niet de oorzaak of diegene die hem vermoord had. Ik wist dat ik hem ging aanvallen, terwijl ik genoot van zijn geur, wel die van zijn bloed. Ik zou hem aangevallen hebben, als hij zich niet had omgedraaid, als hij niet geprobeerd had om in mijn ogen te kijken, als hij zijn mond gehouden had. Vooral dat laatste kleine detail was zijn tijdelijke redding geweest, op dat moment treft de waarheid me dat dit een mens was zoals ik geweest was. Dat ik het recht niet had om zijn leven te beëindigen. Eerst hakkelde hij was, als het gebrabbel van een baby, maar daarna kreeg hij het toch voor elkaar om woorden te gebruiken, zelf zinnen.Het duurde wel een paar minuten voor hij daarin slaagde, en dat duurde voor mij zo lang dat ik hem bijna aangevallen had. ZElf een seconde leek lang te duren, ik kon zoveel verschillende dingen doen in 1 seconde, en hij had er minstens 60 nodig om een behoorlijke zin te formuleren. 'Ik...euhm..Hoi, ik ben... mijn naam is..' hij bloosde, bloed steeg omhoog naar zijn wangen, ik kon het bijna voelen. Ik kon zijn hartslagader zien zitten in zijn hals, hij leek zo duidelijk alsof hij me uitdaagde; pak me dan als je kan. Ik hoorde dat zijn hartslag versnelde, ik hoorde het bloed stromen, zag het bloed kloppen in zijn hals, rook het... Meer nog, dat in combinatie met gedachten en gevoelens maakte me bijna gek. Het alarmeerde me, maar het drong nog niet helemaal tot me door waarom het me alarmeerde. Er was volgens mij nog niets mis, maar het zat allemaal in mijn onderbewustzijn. 'Mike, ik heet mike.' zei hij zacht, hij slikte even. hoe kan ik nu zo dom doen? Ik sta hier te blozen, te slikken, kan nog niet eens mezelf voorstellen zonder dat ik begin te brabbelen. zijn gedachten waren kristalhelder. Jesus, dat ik zoiets moois tegenkom, vandaag dan nog ... net nu Jess me hier heeft laten zitten... Mijn picknick is er misschien nog niet helemaal aan... Er was inderdaad nog een geurspoor, Jess zou hier ook moeten geweest zijn, maar ik had niet de intentie om het te volgen. Het zou me naar de stad brengen, dat zei mijn voorgevoel. 'Kom... waarom kom.. je er niet.. bijzitten?' vroeg hij op een halve fluistertoon. 'Ik bedoel... er is nog hopen te eten en...' hij bloosde weer, en maakte het dus voor mij alleen maar erger.Verdorie, ze ziet er nog leuker uit dan Bélla! hij schreeuwde het in zijn eigen hoofd, maar daarom ook in het mijne. Oh, ik vind het nog steeds zo'n zonde dat ze getrouwd is, met Cullen dan nog... Wacht even, Deze hier heeft wel een paar trekken van de Cullens weg. Mike, een jongen die Bella kende.. Het moet een van haar vrienden van vroeger zijn, van toen ze mens was en hier gewoon met haar vader in de stad woonde. 'Nee dank je.' zei ik snel. hij had nog maar een paar minuten iets gezegd, ik dacht gewoon veel na in die -voor hem relatief- korte tijd. 'Ik..ik heb niet zo'n honger.' Wat een verschrikkelijke leugen. 'Ik heb al gegeten.' dat was niet gelogen, maar ik denk niet dat Mike echt wilde weten wat ik gegeten had.En maar goed dat ik geweigerd had, net op dat moment kwam de zon erdoor, en ik denk niet dat Bella het me zou vergeven hebben als ik een van haar vrienden vermoorde. Ook al zag ze hen niet meer. 'Ben je toevallig Familie van de Cullens?' vroeg hij, ik wist dat hij het zou vragen, want hij zat er mee in zijn hoofd. Ik knikte kort. 'Ik ben de... jongere ..zus van.. Rosalie.. en Jasper..' mompelde ik zacht. Wetende dat het niet helemaal waar was. Mike was verwonderd, ik voelde het... en nu drong het tot me door. Jasper moest in de buurt zijn, en Edward... 'Luister Mike, ik moet echt gaan. Edward en ik spelen verstoppertje, hij mag me niet vinden.' zei ik met een glimlach, waarna ik me weer uit de voeten maakte. Hij mompelde iets over een sportwinkel, maar ik luisterde niet helemaal. Ik was weg toen hij met zijn ogen knipperde, en ik hoorde dat hij zichzelf afvroeg of hij niet gedroomd had. Ik zag een Puma rondsluipen, en die moest het vergelden. Ik noemde mijn Puma Mike, zodat ik toch nog mensje Mike kon leegdrinken, maar het was niet hetzelfde.