-52-

Hij treelde mijn rug twijfelachtig en hield me stevig vast. Hij pakte me vast bij mijn armen en duwde me een stukje van hem af. Hij keek me aan. "Iris, er is iets wat ik wil vertellen"


Mijn haren plakte aan mijn gezicht maar ondanks dat kon ik Niall recht in de ogen aankijken. Ik voelde dat hij iets ergs zou zeggen maar hield toch maar mijn mond. "Het is niet echt super leuk nieuws" zei Niall moeilijk. Ik voelde de pijn in zijn stem, hij keek me strak in de ogen alsof hij mijn gedachten aan het lezen was. De gedachten schoten weer door mijn hoofd. Ik zou de jongens niet meer zien, vooral Harry. Een traan verliet mijn ooghoek. Opeens schrokken we op van een geluid achter ons. In de deur opening stond een bekend persoon in een rolstoel. Het licht vanuit het hotel liet zijn krullen schijnen alsof hij een god was. Niall liet me los en stond op. "Kom je naar binnen?" vroeg hij en stak zijn hand uit. Ik knikte kort en stak mijn hand uit en hield Niall's hand stevig vast. Hij hielp me omhoog en pakte de kruk. Ik mocht op hem leunen door één arm om hem heen te slaan en hij hield mijn middel vast. Zo hinkte ik naar binnen. Harry rolde naar achteren om ons meer loop ruimte te gunnen.
Niall zette me neer op het bankje in het midden van het hotel. Er was niemand dus hadden we een beetje pravicy. Niall liet ons met rust en liep weg. Ik keek nog even om naar hem en hij gaf me een bemoedigde blik toe.

"Iris?" vroeg Harry. Ik keek om naar hem en keek hem aan. "Ik moet je iets vertellen, ik was niet helemaal eerlijk tegen je" zei Harry en hij keek me aan. Zijn stem klonk verdrietig en hij kwam moeilijk uit zijn woorden. "W-wat bedoel je?" vroeg ik. "Ik ik heb ehh, tegen je, ehm, gelogen" zei hij. Bij het laaste woord klonk hij heel zacht. Te zacht zodat ik hem niet kon verstaan. "W-wat zei je?" vroeg ik zachtjes. "Ik heb tegen je gelogen" zei hij deze keer harder. Hij keek me verdrietig aan en ik zag dat hij de tranen probeerde in te houden. Ik keek hem geschrokken aan.