- 041.

Louis Tomlinson.
Met een zucht sloeg ik het dekbed van me af en wierp ik een snelle blik op de wekker. Het was veelste vroeg, maar het deed me helemaal niks. Gisteravond kwam in vlagen terug, terwijl ik naar de badkamer wandelde. Amber die dronken was en me probeerde te zoenen, hoe ik haar naar huis getild en hoe ik haar in bed had gestopt. Ze had vannacht nog overgegeven ook en ik had haar haren uit haar gezicht gehaald en gewacht tot ze weer normaal kon staan. Het was moeilijk om haar zou te zien, terwijl ik behoorlijk verliefd op haar was. Drank was niet goed voor haar. Ik spoelde mijn gezicht even met water en wandelde toen weer terug naar mijn bed. Net toen ik daar op had plaats genomen, ging de deur van mijn kamer op en stond Amber daar, met betraande ogen.
'Het spijt me zo, ik had je dat gister nooit aan mogen doen. Het spijt me zo, Lou.' mompelde ze nu, terwijl ze me aankeek. Haar ogen waren waterig en ik wist dat ze zo huilend in mijn armen zou laten vallen. Ik gebaarde naar de lege plek naast me op het bed en langzaam wandelde ze naar me toe. Ik wist dat het ongepast was om te denken, maar ze zag er behoorlijk sexy uit in een joggingbroek met een shirtje er boven op. Langzaam nam ze plaats naast me en ik keek haar even aan. Met mijn duim veegde ik haar tranen weg.
'Joh, daar zijn we beste vrienden voor. Het is niet erg.' ze keek me even glimlachend aan, drukte een vluchtige kus op mijn wang en legde toen haar hoofd op mijn schouder. Ik kon zo wel eeuwen zitten en Amber leek hetzelfde te denken. Haar gesnif werd steeds minder en ik merkte dat ze zich weer wat meer comfortabel voelde. Ze frutste wat met haar handen aan een van de touwtjes van haar broek en keek af en toe even op. 'You look cute today.'
Meteen schoten haar ogen naar de mijne en ze lachtte. 'Ik kom net uit bed vandaan, hoe kan dat nou.'
Ik haalde lachend mijn schouders op en trok haar even in een knuffel.
'Sommige mensen hebben dat van nature.'

Amber Valentine.
'Amber! Jij kan er ook wat van, zeg!' is het eerste wat ik hoorde, toen ik de keuken inwandelde. Zayn keek me met een grote grijns aan en ik lachte even naar hem. Ja, ik kon er wat van. Ik had mijn kans met Louis nou helemaal verpest. Ik had nooit zoveel mogen drinken. En ondanks dat hij telkens zei dat hij het niet erg vond, ik schaamde me kapot. Ik had mezelf en hem zoveel voor lul gezet. Zeker toen ik pogingen op hem uit probeerde en hij me afwees. Ik schaamde me dood.
'Ja, Ammie, wanneer gaan we weer? Ik vond dit wel leuk!' Harry schonk me een knipoog en ik zuchtte. Mijn hoofd leek uit elkaar te barsten van de kater, die de vorige avond met zich mee had gebracht. De jongens leken er echter geen last van te hebben en ik vond dat behoorlijk hinderlijk. Ik liep naar het koffieapparaat, pakte een grote mok en schonk koffie in. Misschien zou dit wat helpen. Om verdere commentaar van de jongens te ontwijken, wandelde ik weer naar mijn kamer, maar kon het niet laten om even te stoppen bij Louis. Toen ik echter hoorde dat hij aan de telefoon was, bleef ik nog even staan.
'Hee Han, wat leuk dat je belt..' een stilte viel in de kamer, terwijl mijn goede humeur langzaam naar mijn tenen zakte. Hij had dus degelijk weer contact met Hannah en als het aan haar lag, zouden ze ook weer terug bij elkaar komen. Ik liet mijn hoofd zakken en staarde even naar het zwarte goedje in mijn beker. Misschien kon ik hem nog terug winnen, maar was dat wel de moeite waard?