017

Nog geen twee seconden later begint mijn gsm weer te rinkelen. Meteen neem ik op. 'Met Madison Murray?'
'Mads, Justin hier. Hé, het spijt me vreselijk dat ik zo overdreven reageerde.'
Ik zucht diep. 'Justin... wie was er zonet bij je?'
'O. Dat was Dana. Ze wilde me mijn gsm niet geven,'legt hij, onnodig, uit.
'Dat hoorde ik. De vraag is, waarom was ze bij jou?'
'Madison Murray, denk je dat ik je bedrieg met Dana?'vroeg hij, bijna zakelijk.
'Ik wil gewoon weten wat ze-'
Justin onderbrak me. 'Mad! Eerlijk, denk je dat ik iets met Dana heb?'
'Ik... weet het niet.'
'Zou je het erg vinden?'
Ongelovig keek ik naar mijn gsm. 'Of ik het erg zou vinden? Natuurlijk!'
'Zeg je dat omdat dat is wat je hoort te zeggen? Of zeg je dat omdat je van me houdt?'
'Eerlijk gezegd... in de eerste plaats omdat ik haar een trut vind,'zeg ik eerlijk. 'Maar natuurlijk ook omdat ik van hou.'
'Weet je, ik weet niet of dit wel zo'n goed idee is, als we elkaar helemaal nooit meer zien. Ik heb nooit geloofd in LAT-relaties,'zegt Justin eerlijk en breekt met elk woord mijn hart een beetje meer.
'Justin,'kreun ik.
'Ik wil bij je zijn, Mads, ik hou van je, maar niet van de jij die je bent over de telefoon, 5000 kilometer verder. Ik hou van de jij die hier naast me zit of naast me in bed ligt.'
'Kom haar dan terug halen.'
'Dat zal ik doen.' Ik voel gewoon dat hij grijnst. 'Verwacht me vrijdagavond maar, want ik vertrek vrijdagmorgen.'