004. Finding a new place.

Bij elke stap die ik zette, leek het alsof de temperatuur steeds maar daalde. Ik had het gevoel dat zelfs mijn ademwolkjes konden bevriezen. De maan gaf me het enige licht om het zachte pad voor mij te kunnen zien. Waar moest ik heen? Ik had geen vrienden, nou ja. Alleen Alice. Maar dat was meer een kennis. Ik bleef maar lopen en lopen. Geen besef van welke richting op liep. Opeens doemde het kleine station van het dorp zich voor mij op. Ik kon daar tenminste slapen onder een dak en warm, warmer dan hier buiten. Ik voelde me zo ontzettend leeg, ik wist niet wat ik moest denken of wat ik moest voelen nu. Ik kon zelfs niet huilen, want ik voelde het niet. Ik liep de trap op van het station en ik vond het ook logisch dat er niemand te bekennen was op dit uur. Ik zag een bankje tegen over het perron en ging erop zitten. Ik blies mijn handen warm en stopte ze onder mijn benen. Ik keek uren recht voor me uit, zonder iets te denken. Zonder te bewegen. Maar uiteindelijk nam de vermoeidheid de leiding over mijn lichaam en ging ik liggen. Ik viel al snel in een rusteloze slaap, vol nachtmerries.

Ik rende en rende, maar ik scheen toch te langzaam te zijn. "Ik pak je, je houd dit niet eeuwig vol." sneerde een stem achter mij. Ik probeerde niet te luisteren en harder te rennen. Maar mijn benen leken steeds langzamer te rennen. Ik voelde geen vermoeidheid, maar ik hoorde het dreunende ritme van mijn schoenen die de grond raakten langzamer gaan. Er strekte zich een groot bos voor me uit. Ik rende en rende. Ik voelde dat stukken van mijn kleding werd afscheurt door ijzeren handen. En toen viel ik. Ik keek omhoog en er hing een grote zwarte gedaante voor me, met blauwe ogen. " Je bent er geweest." siste diegene.

Toen werd ik hijgend wakker op het oude bankje