De hik, deel 1.

Zoezepoetknüden loopt door de stad, dan ziet ze een meisje. Ze loopt naar het meisje toe en vraagt: 'Hallo, hoe heet jij meisje dat ik niet ken?'
Het meisje zegt: 'Ik ben Zoezepoetknüden, en hoe heet jij?'
'Hahaha, wie heet er nou Zoezepoetknüden?,' zegt Zoezepoetknüden.
Dan loopt Zoezepoetknüden weg.
Onze Zoezepoetknüden, niet het Zoezepoetknüdenkind dat niemand kent.
Zoezepoetknüden lacht nog steeds, want wie heet er nou Zoezepoetknüden?
'Hik,' zegt Zoezepoetknüden.
'Hik, ik heb de hik... HIKHIKHIK!!!'
Zoezepoetknüden rent al hikkend door de stad.
Dan rent ze een winkel binnen en roept: 'Hey iedereen, weten jullie wat ik heb?'
'Nee,' zegt iedereen.
'Ik heb de hik, ik ben vet cool!'
Maar dan springt saaie Zoezepoetknüden tevoorschijn, de echte Zoezepoetknüden schrikt zich dood. Zo dood dat de hik meteen over is.
'Stomme Zoezepoetknüden,' zegt Zoezepoetknüden.
'Nu heb ik de hik niet meer, stomme Zoezepoetknüden.'
Boos blaast Zoezepoetknüden in stomme Zoezepoetknüden's gezicht en loopt weg.
Zoezepoetknüden gaat zitten op een bankje, ze is heel verdrietig want ze heeft de hik niet meer.
Arme Zoezepoetknüden, ze is zelfs zo verdrietig dat ze heel hard moet huilen.
'Wehehewhehehebeiejenaqkdrnfifbgkeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee.'
Zo klinkt het, dom he?
Maar Zoezepoetknüden is ook heel dom, nu moet ze een manier vinden om de hik weer te krijgen.
Ze pakt een fles cola, die uit het niets verschijnt en begint te drinken.
Mmmm wat een lekkere cola maar niet heus, hij is zonder prik!
En proeft Zoezepoetknüden nou plas?
Niet grappig, en van cola zonder prik krijg je geen hik.
Wat een cool liedje, denkt Zoezepoetknüden.
Ze begint te zingen: 'Van cola zonder prik, krijg je geen hik. Van cola zonder prik, krijg je geen hik.'
De hele stad kan meegenieten van Zoezepoetknüden's mooie lied.
Maar erg mooi is het niet. Alleen domme mensen vinden dat mooi. Alle mensen dus.
De hele stad is vrolijk en zingt mee: Van cola zonder prik, krijg je geen hik. Lalalalaaaaaaa...'
Maar Zoezepoetknüden heeft nog steeds niet de hik.
Ze sjokt weer naar het bankje, dan heeft ze een idee!
Want, als je heel erg moet lachen krijg je de hik.
Dat weet Zoezepoetknüden.
Maar wat is nou grappig....
Waar moest ze nou zo om lachen net...
Oooo ja, de naam Zoezepoetknüden.
Haar eigen naam.
'Weet ik heus wel hoor, stemmetje in mijn hoofd,' roept Zoezepoetknüden, waarschijnlijk tegen zichzelf.
Dus gaat Zoezepoetknüden in het midden van het stadsplein staan en roept: 'He mensen, ik ben Zoezepoetknüden!'
Alle mensen beginnen te lachen.
Maar Zoezepoetknüden niet, iemand anders moet Zoezepoetknüden zeggen anders is het niet grappig.
'He jij, meneer!,' roept Zoezepoetknüden.