|11|

Ik staarde nog kort naar het tweetal die ook nog naar mij staarde.
Natuurlijk wist niemand waarom ik niets zei, dat is voor mij logisch. Maar toch kwamen er tranen in mijn ogen en meteen draaide ik me om en liep weg.
Rond drie uur waren mijn lessen voorbij en zat ik in de bibliotheek een boek te lezen tegen een raam aan geleund. De stenen vensterbank was wel hard, maar dat maakte me niet echt uit, ik had een uitzicht als ik niet naar het boek keek.
'Wel boek lees je?' de stem liet me opschrikken, ook al herkende ik hem uit duizenden, er klonk er maar één zo dromerig.
Ik hield net boek omhoog.
'Heb je die niet al een keer gelezen?' Luna kwam naast me zitten.
Ik knikte, ik las het al voor de tweede keer. Het ging over draken, de beesten fascineerde me. In min vierde jaar vond ik ze nog eng, maar sinds de eerste opdracht van het tovertoernooi vond ik ze interessanter worden. Ze zaten vastgeketend, terwijl ze vrij zouden moeten zijn. Ik zou ze vrij willen zien vliegen, in het echt in de natuur, een grote droom van me, ten minste, niet meer.
De tijd veranderd en dromen ook, dus ik droom niet meer. Ik wacht op wat de toekomst me brengt, of het nou goed of slecht is. Ik zie het allemaal wel.

'Ga je mee naar buiten?'
De zon scheen niet meer en het was grauw buiten, maar dat maakt voor Luna nooit uit.
Ik knikte en zette het boek weer op zijn plaats waarna we met zijn tweeën het kasteel verlieten.
We gingen buiten op het gras zitten, met uitzicht op Hagrids huisje.
Luna had geen schoenen aan, zoals wel vaker. Ze werd veel gepest en spullen werden van haar verstopt. Maar ze bleef altijd positief.
We zaten met onze rug tegen een grote rots aan en keken naar de lucht die met de minuut grauwer werd, regen was zeker weten op komst.
Ineens stond Luna op.
'Misschien heeft Harry mijn schoenen wel gezien. Hij vind ze wel vaker.' vertelde ze aan mij terwijl ze terug liep naar het kasteel.
Ik zuchtte toen de eerste regendruppeltjes vielen maar bleef zitten, je gaat niet dood door een beetje water.
Het begon steeds harder te regenen en ik kreeg het een klein beetje koud maar bleef eigenwijs zitten terwijl ik mijn ogen sloot en ondanks de regen in slaap dompelde.