-007- Chapter 1: Raindrops ( Part 6)

In looppas liepen Polka en Frederic op weg naar wat Polka wou laten zien. Maar op een open plek in het bos, stonden ze heel even stil. Frederic spreidde zijn arm voor Polka, maar zij begreep niet waarom. Totdat ze een enorme gedaante uit de bosjes zag te briesen. Een reuze soort bizon, stond boos naar hen te gluren vanaf de andere kant. Polka stond verstijfd van angst, want de bizon kwam recht op hun af.

( Random Bizon gevecht )

Met veel gebries, vluchtte de bizon de bosjes weer in terug, en Polka klopte haar kleding af en zei:’ Ik denk dat het s’avonds hier toch niet zo veilig is als ik dacht. De dieren in dit bos waren nooit zo agressief’. Frederic draaide van haar af.’ Even tussendoor, je hebt nog steeds niet gezegd of ik die vraag van daarnet goed had’ zei hij. ‘ What?’ zei Polka, die zich naar een weg verder in het bos toedraaide.’ Natuurlijk is dit maar een verhaal in mijn gedachten. Er is geen mogelijkheid dat ik fout was’ zei Frederic, die zichzelf goedkeurde, terwijl Polka naar het pad liep.’ Kom op Frederic! We moeten opschieten, of anders zijn we te laat’ zei Polka die even naar achter keek, en toen weer stevig doorliep. Frederic werd even uit zijn gedachte gehaald, en reek zijn hand naar Polka uit.’ Oh! Wacht!’.

‘ Deze bloemen wou ik je laten zien’ zei Polka toen ze bij een groot veld kwamen. Frederic keek haar onbegrijpend aan.’ Bloemen?’ zei hij. Frederic keek goed naar het veld, maar zag alleen donkerpaarse knoppen in het donker. Polka keek vol verwachting ernaar.’ Wacht maar af! Ze kunnen elk moment opbloeien!’ zei ze. Frederic keek voor een tijdje naar de knoppen, tot uit het niets iets ongelofelijks gebeurde. Uit alle zielige paarse knopjes, kwamen allemaal paarse lichtjes uit, die het hele veld verlichtte. Een voor een gingen voor een gingen ze achter elkaar open, en het was net een wonder. De bloemen gaven een paars licht af, waar je niet je ogen van kon afhouden. Vol verbijstering keek Frederic naar de bloemen, en zei:’ Wat….wat zijn deze bloemen?’.’ Ze heten Heaven’s Mirror. Ze zijn een reflectie van de sterrenhemel op de wie’ zei Polka met een brede glimlach.’ Dit is de enige plek waar ze in het bos groeien. Deze bloemen bloeien niet overdag op. Alleen s’avonds. Overdag blijven ze in hun schulp, maar ze kunnen licht absorberen met hun bladeren. Als de nacht valt laten ze al het licht dat ze die dag hebben opgeslagen uit tijdens het opbloeien. Het gebeurt altijd precies om 2 uur s’nachts’. Allebei keken ze heel even vol verwondering naar het prachtige zicht.’ Ze zijn prachtig. Absoluut wonderschoon. Het is een prachtig zicht’. Polka keek even wat droeviger.
’Maar ze worden ook Death Lights genoemd’. Frederic keek haar aan.’ Death Lights?’ vroeg hij.’ De zon brengt leven, maar de duister brengt dood. En deze bloemen bloeien alleen in het duister. Dus duister is slecht, licht is goed’ zei ze bedroefd.’ Of je ze Death Lights, of Heaven’s Mirror noemt, is geheel jou keuze Frederic. Maar het lijkt bijna alsof iedereen vandaag ze Death Lights noemen. Lang geleden , dacht iedereen dat ze de lichten waren die mensen leiden naar de dood, omdat ze zo anders waren tegenover de andere bloemen’ zei Polka.’ Zelfs nu, zijn er veel mensen die deze bloemen niet mogen. Ze zijn nog steeds bang voor ze als een slecht voorteken. Dat is ook hoe ze over mij denken’ zei Polka, en ze zag eruit alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten. Frederic keek erg bezorgd naar haar en gaf haar een klein glimlachje. Polka schudde even met haar hoofd en ging voor Frederic staan.’ Frederic? Jij zei toch dat dit alles jouw droom is?’ zei ze.’ Maar als je in je eigen droom bent, hoe kan je dan zo zeker zijn dat alles alleen maar een droom is. En als deze droom zo realistisch is voor jou, wanneer kan je dan zeggen wat de ‘’echte’’ wereld is? En om terug op je punt te komen heb jij daarnet niet mijn gedachte kunnen lezen’ zei Polka met een vragend hoofd. Frederic keek Polka even met grote ogen aan, alsof hij niet snapte dat hij het fout kon hebben.’ Je zat fout. Ik zat er aan te denken om Tenuto te verlaten. Ik wil erop uit gaan in deze wereld en mijn leven leven, zelfs als het alleen maar jouw droom is’. Polka keek even naar de grond en ging verder.’ Ik weet niet hoe lang ik nog heb te leven, maar ik wil de rest van mijn leven in een positieve manier leven, door blijdschap aan andere te geven. Ik wil op een of andere manier mensen helpen’. Even was het stil en Polka draaide zich om.’ Zoals deze bloemen. Zelfs als mensen ze Death Lights noemen, blijven ze vechten om te overleven’ zei Polka.’ Je denkt eraan om het dorp te verlaten. Maar, waar wou je naartoe gaan na Tenuto?’ zei Frederic, die zich met Polka meevoelde. Polka dacht even na.’ Ik ga naar Forte Castle. En daar ga ik de Count ontmoeten. Om hem over de prijs op Floral Powder te vragen’ zei ze en ze draaide zich weer om naar Frederic.’ Want nu doet het iedereen in het dorp pijn’. Frederic keek naar een Eekhoorn die tevreden een eikeltje at en toen hij Frederic zag, weer snel weg ging.’ Weetje, je zou echt blij moeten zijn dat je mijn gedachten niet kan lezen. Nu je geen krachten hebt, betekent dat dat je geen ongeneselijke ziekte hebt’ zei Polka, en ze liep weer naar het pad toe, dat terug ging naar het dorp.’ Alsjeblieft, blijf vanavond bij mij thuis. Ik zeg tegen mijn moeder dat je komt. Je bent onze gast in de droom wereld. Dat is niet wat elke dag gebeurd’ zei Polka triomfantelijk. Ze lachte even en verdween het bos weer in. Frederic keek haar even achterna.’ Een bloem die voor jou staat. Een slecht voorteken. Death Lights’ zei hij, en keek naar een Heaven’s Mirror bloem die afgezonderd zat, en zich weer verborg in zijn bladeren.