- 037.

Met een zucht staarde ik kort naar de knappe jongen voor me. Hij had zich verdekt opgesteld samen met Harry en ze leken belangrijke dingen te bespreken. Niall probeerde ondertussen mijn haren een beetje te fatsoeneren en er een vlecht in te maken. Hier faalde hij behoorlijk in en ik moest met pijn aanvoelen, hoe hij mijn haar zo'n beetje vermoorde. Gesmoorde kreten gleden over mijn lippen, toen hij nog een keer hard aan mijn haar trok en dit keer was het tijd voor Liam om op te treden.
'Niall, je doet haar pijn!' riep hij meteen en langzaam gleden mijn haren weer langzaam over mijn rug en ik keek hem even dankbaar aan. Hij glimlachte vrolijk en richtte zich toen weer op de televisie, waarop Dr. Phil aan het spelen was. Ik had altijd al een fatsoenlijke haat gehad aan talkshows, maar op een of andere manier trok deze aflevering me wel aan. Een meisje was al jaren verliefd op een jongen en toen ze het hem eindelijk wilde vertellen, kreeg hij een ongeluk, waardoor hij haar niet meer herkende. Ik liet me nog wat beter zakken in de bank en frummelde mezelf tussen de kussens en Niall en Zayn, die zich ook pittig in de bank hadden verstopt.
De jongens waren echt lieverds. Niall was een schattig geval, dat makkelijk mijn broertje had kunnen zijn. Zayn had precies dezelfde instelling als het ging om luiheid en Liam stond altijd voor me klaar als ik er even door heen zat. Ik had al meerdere diepe gesprekken met hem gehad en hij was lief. Hij wist overal antwoorden op en steunde me in alles wat ik deed. Een echte goede vriend dus. Ik hield van hem. Harry was, gewoon Harry. Altijd vrolijk, recht voor zijn raap en hield van knuffelen. En Louis, Louis was diegene die mijn hart had, zonder dat hij het doorhad. Ik besefte ook wel dat we nooit meer zouden worden dan beste vrienden, maar ik hield van hem en ik wist niet of ik lang kon leven met het feit dat ik niet naast hem zou kunnen lopen en door de straten zou kunnen roepen dat ik zijn vriendin was.
'Ik ga maar even douchen. Heeft deze douche nog een speciale gebruiksaanwijzing?' vroeg ik, in het algemeen en Liam sprong op. Hij had aan me gezien dat mijn glimlach langzaam was weg gezakt en gebruikte dit mooi als excuus om even met me te praten. Zonder iets te zeggen, wandelde we naar de badkamer toe, maar zodra hij de deur achter zich had gesloten, draaide hij zich om en wierp hij me een bezorgde blik toe. Zijn ogen dwongen me praktisch om te praten, maar ik gaf niet toe. Hij had het door.
'Praat nou tegen me, anders kan je het allemaal zelf uitzoeken met die douche. Wat is er met je?' Toen ik niet antwoorde op zijn vragen, besloot hij zelf maar door te vragen. 'Heeft het met een van ons te maken? Niall? Harry? LOUIS?'
Mijn ogen schoten naar de zijne, toen hij de naam noemde en dat gaf hem meteen bevestiging. Met een aparte blik in zijn ogen keek hij me aan en ik wist precies wat hij dacht. Een glimlach sierde zijn lippen en hij ging even op de wasmand zitten. Die kraakte kort, maar eenmaal gewend aan het gewicht, hield hij zich stil. Ondertussen bleef hij me aankijken weer wachtte hij tot ik het initatief zou nemen.
'Je vindt hem leuk, he?' vroeg hij nu en ik knikte. Meteen liet ik mijn schouders alweer zakken.
'Het zal nooit wat worden, though. We zijn gewoon beter bij elkaar als beste vrienden. Dit zal nooit wat worden, niet na alles wat ik hem heb aangedaan. Ik was een hell voor hem, toen hij eindelijk weer thuis kwam. Dat was gewoon niet leuk.' mompelde ik. Liam keek me even aan en wou wat zeggen, maar klapte zijn mond weer dicht. Ik trok een glimlach en gebaarde naar de douche. 'Ik heb verteld wat me dwars zit, nu ga jij mij vertellen hoe de douche werkt, meneertje!'