Utrecht

Lopend over de natte stenen, gedweild door de regen. Een kleine herfst wind leidt me naar het onbekende, en toch voelt het zo vertrouwd. De gracht naast ons gaat onverstoord door met wat het doet, de mensen entertainen in welk weer dan ook, want zelfs nu zorgt de gracht voor een hartverwarmend gevoel in mij. Vertrouwd reik ik met mijn hand naar het hek dat mij tegenhoud om naar beneden te lopen, de vrije val tegemoet.

Elke keer weer, wanneer de naam “Utrecht” mijn oren bekoord met zijn mooie klanken, denk ik aan de mooie grachten, de leuke grachten pandjes en een paar mooie momenten in mijn leven. Ik ben er maar een enkele keer geweest, maar dat was genoeg om te weten dat ik me hoe dan ook verbonden voel met de stad waar de Dom toren je toe lacht met elke stap die je zet. Een moment in Utrecht liet mij inzien hoe mooi de stad is ondanks alles, echt alles. Chagrijnig zittend in de trein, bang voor wat komen gaat, zie ik de straten die aan mij voorbij schieten wanneer we ervoor bij rijden met de bus waarin ik me bevind. De huizen waren allemaal even mooi, en zelfs toen ik de persoon zag die ik op dat moment bewonderde en vreesde tegelijkertijd kon het me niets schelen. Ik was uiteindelijk in Utrecht, zo verheugd als ik al de hele week was met het vooruitzicht dat ik naar het Nederlands Film Festival zou gaan in Utrecht, zo verheugd werd ik ineens weer. Ik was in Utrecht en niemand kon dat nog veranderen. Bijna zwart gereden met de trein, scheldend en vloekend om mijn vader die me niet liet gaan zonder kaartje en zekerheid dat ik er aan zou komen. Reden we later samen met de trein naar de bestemming die de school uitgekozen had om op excursie te gaan. Later besloten we de bus te nemen toen we erachter kwamen dat er twee schouwburgen waren en degene waar we heen moesten heel ver weg was van het Centraal Station. Lopend met lood in mijn schoenen bewonderde ik nog steeds de stad met het groen en de winkels verderop, die om de Utrechtse stadschouwburg staan. Uiteindelijk werd het een fijne middag, mijn docent was blij dat ik er toch nog bij kon zijn, en we hadden een super gesprek terwijl we wachtte op mijn klas die bezig waren met hun eerste workshop die ikzelf dus helaas had moeten missen. Kijkend naar de Gouden kalf die er stond in al zijn roem en glorie, beloofde ik mijzelf een ding. Ooit zou ik hoe dan ook verbonden zijn met Utrecht door middel van een woning, school of een andere situatie. Ik kan me nog herinneren dat de zon scheen, de bomen zachtjes heen en weer wiegen terwijl je zachtjes het geluid van de stad hoorde; heel veel wandelende mensen, trams en treinen, het kolkende water in de grachten doordat de boten erin varen. Mijn enthousiasme die ik in mij had bedwong ik, terwijl ik eigenlijk mijn vreugde met iedereen wilde delen, bleef ik stilletjes zitten op het beeld waar een van mijn helden ook op zat, en die mijn droom leefde. Wonen in Utrecht.
Je kunt het een obsessie noemen, het zou voor mij niet mijn eerste obsessie zijn. Iets wat ik helemaal niet betreur, obsessies zijn niet allemaal slecht, soms brengt het je altijd te allen tijde op tijd op de plaats waar je verwacht word. Waardoor je dus nooit te laat komt.
Nog steeds loop ik daar bij die gracht, ik kies alvast uit in welk pand ik later wil wonen, de toekomst lacht mij toe terwijl ik mijn meubels een voor een uitkies, welke kleur de kamers hebben en wat ik als avond eten eet. Mijn blauwe ogen ontmoeten de buitenwereld, het is grauwig mijn zwarte capuchon die bekleed is met nepbond, valt over mijn ogen waardoor alleen mijn mond nog zichtbaar is. Het is koud door de herfstwind die er waait. Herkenbare huizen vol met herinneringen zeggen non verbaal ‘hallo’ tegen mij. Ik knik en besef dat mijn droom nog even moet wachten. Hilversum is de ‘media stad’ dorp waar ik al mijn hele leven woon. Vele mooie tijden hebben mij gevormd tot de persoon wie ik nu ben, hier heb ik mijzelf ontwikkeld. Hoe kan je je zo verbonden voelen met een stad waar je nog maar hoogstens drie keer bent geweest? Hoe vreemd is dat?