Sorry Emmett.

Carlisle legde een hand op Jasper’s schouder en kneep er bemoedigend in. Iedereen keek naar Carlisle, maar het mooiste paar ogen keek naar mij. Ditmaal waren ze niet hard, ze keken me vriendelijk, dit keer nieuwsgierig aan. Jasper’s lippen krulden zich tot een vage glimlach, terwijl het leek alsof hij zich iets herinnerde. Onbewust zette ik een stap dichterbij. Er hing een aantrekkingskracht rond hem die ik gewoon niet kon negeren. De littekens rond zijn ogen waren ditmaal minder dreigend, ze gingen helemaal verloren in zijn perfecte gezicht.
Ik lette niet op het gesprek dat Alice en Carlisle nu met elkaar voerden, al wist ik dat het over mij ging.
’Jasper?’ vroeg Carlisle. En net op de moment gleed er een gevoel van geluk door me heen. Het begon in het puntje van mijn hoofd en eindigde in de toppen van mijn tenen.
’Merkwaardig.’ Ik keek naar Carlisle die me bedachtzaam opnam. Het verbaasde me niet dat Jasper mijn emoties kon sturen, het was niet de eerste keer.
’Waarschijnlijk laat ze het bij hem gewoon toe,’ zei Edward, duidelijk geërgerd.
’Kan ik dat dan?’ vroeg ik, verbaasd.
’Je liet het bij mij toe,’ vertelde Alice me, ’maar ik moest je aanraken en je was-’
‘Kwetsbaar?’ Ik wendde verlegen mijn hoofd af.
Meteen stond Edward op. Hij kwam naast me staan en legde zijn hand op mijn arm.
’Edward, wil je Dawn met rust laten?’ Iedereen schrok op en keek verbaasd naar Jasper, inclusief ik. Er stroomde opnieuw gelukzaligheid door me heen, ditmaal zonder dat Jasper er moeite voor moest doen.
’Zou ze ook een fysiek schild hebben?’ Emmett keek me gretig aan. Uit mijn ooghoeken zag ik zowel Edward, als Jasper, met zijn ogen rollen.
Emmett kwam voor me staan. Zijn typische grijns was niet van zijn gezicht weg te slaan. ’Carlisle?’ vroeg hij.
Carlisle keek vragend naar mij en ik knikte. Emmett moest eens weten dat ik zowel mijn vader als mijn broer aankon.
’Hoe wou je het testen?’ Het ontging hem niet dat ik erg zelfzeker klonk.
’Armworstelen,’ antwoordde Edward in zijn plaats.

Ik nam Emmetts hand vast en prentte zijn grijns in mijn geheugen. Waarschijnlijk viel er voor hem straks niet veel meer te grijnzen. Achter ons klonk gemompel. Alice en Edward geloofden duidelijk in mijn kracht. Rosalie bleef echter koppig geloven dat haar liefde de sterkste was. Tijd zou het uitwijzen.
’Klaar?’
Ik knikte en voelde meteen weerstand tegen mijn arm. Zou ik tijd rekken en doen alsof ik hem niet aankon, of hem meteen neerhalen. Het kostte me één zesde van een seconde om te beslissen en nog minder om Emmetts hand met een grote dreun tegen de rots te drukken.
’Verloren van een meisje!’ Edward sloeg hard tegen Emmetts rug en lachte breeduit naar mij. ’Daar gaat zijn ego.’
‘De vraag is alleen hoe?’ Mijn aanwezigheid veroorzaakte steeds meer vragen die Carlisle niet kon beantwoorden.
’Het is niet haar schild, dat kan niet,’ mijmerde Alice.
’Ze is sterker dan een Nieuweling,’ zei Jasper.