Chapter 3.3 || In the end, it all comes together

-Zayn Malik

“Achttien jaar geleden ben ik op de wereld gezet als Zayn Jawaad Malik. Ik ben geboren en getogen in Bradford. Mijn gave was bij mijn geboorte al zichtbaar, want ik veranderde in een aapje, toen ik in mijn moeders armen lag. Mijn geluk, mijn ouders zijn beide ook mutanten en hadden ook verwacht dat ik ook een mutant zou zijn, want ze dragen immers beide het gen. Later vertelde mijn vader dat in mijn moeders ogen spontaan tranen sprongen, toen ze er achter kwam dat ik een mutant was. Ik ben pas laat naar de basisschool gegaan, pas toen ik een jaar of zeven was. Dit kwam doordat ik mijn gave niet onder controle had, toen ik klein was. Om de haverklap veranderde ik weer in een willekeurig dier. Wat ik me nog goed herinner is, dat mijn moeder op de stoel sprong toen ik per ongeluk in een muis veranderde. Dat heeft ze me niet snel vergeven,” grinnik ik.
      Penelope heeft een gelukzalige glimlach op haar gezicht, “het klinkt zo mooi. Ouders die gaven gewoon accepteren.”
      Ik knik, “dat is het ook. Dat was het, beter gezegd. Ik had een leuk, nee geweldig leven, maar toen maakte ze er een einde aan. Zomaar, ze vermoordde mijn ouders gewoon.” Terwijl ik dit bal ik mijn handen tot vuisten. En kan ik een traan niet onderdrukken.
      “Oh, Zayn,” fluistert Penelope medelevend. En geruisloos komt ze naast me zitten en slaat een arm om mijn schouders. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en laat mijn tranen de vrije loop. Nu komt alles weer naar boven, ik heb het zo lang onderdrukt, want dit wilde ik voorkomen. Ik wil sterk zijn.
      We blijven zo een tijdje zitten, geen van ons zegt iets, we staren alleen naar het vuur.
      Ik haal mijn hoofd weer van haar schouder en na een diepe zucht ga ik weer verder met mijn verhaal, “het anti-mutanten korps heeft ze vermoord. Ze moeten lucht gekregen hebben van dat er een mutanten familie in Bradford woonde, ze kwamen midden in de nacht. Ik lag al in bed en ik werd wakker van een hoop kabaal beneden. Ik hoorde mijn vader ‘mutant and proud’ roepen. Toen besefte ik dat het anti-mutanten korps er was en dat er niets anders opzat dan te vluchten.”
      “Wilde je dan niet naar je ouders toe?”
      Spijtig kijk ik Penelope aan, “dat kon niet,” fluister ik.
      “Hoezo niet?” vraagt ze vol medeleven.
      “Dat mocht niet van mijn vader. Al een paar jaar voordat dit gebeurde hadden mijn ouders en ik voorbereidingen getroffen voor als dit zou gebeuren. Dus toen mijn vader dat riep, wist ik wat me te doen stond. Ons huis was zo gebouwd dat er diverse vluchtroutes waren. Ik pakte mijn tas, die we voor zulke gevallen al hadden ingepakt met de nodige spullen om een paar dagen te kunnen overleven, en sloop het huis uit. Ik heb in de bosjes moeten aanschouwen hoe mijn ouders werden afgevoerd en ons huis in brand werd gezet. Ik heb hierna niets meer van ze vernomen.”
      Na mijn verhaal blijft Penelope stil, in plaats daarvan neemt ze me in haar armen en zo blijven we even zitten. Op een geven moment maak ik me los uit haar omhelzing.
      “Het is al goed, ik heb het na een paar jaar eindelijk kunnen laten rusten,” zeg ik lief tegen haar.
      “Wil je dan geen wraak?” vraagt ze aarzelend.
      “Wraak? Daar heb ik eigenlijk nog nooit zo over nagedacht. Ik ben niet echt de persoon voor wraak,” beken ik haar eerlijk.
      “Nooit?” ongelovig kijkt ze me aan, “ook niet een heel klein beetje?”
      Ik grinnik van haar laatste vraag, “zelfs niet een heel klein beetje.”
      “Dat klinkt zo niet mannelijk,” mompelt ze.
      “Dat hoorde ik!” roep ik quasi beledigd.
      Speels geeft ze me een duw en ik duw haar terug. Snel duwt ze me terug en springt daarna op, zodat ik haar niet meer kan duwen.
      “Dat had je gedacht!” roep ik en ook ik spring op. Gillend begint Penelope te rennen, als ze ziet dat ik haar wil grijpen. Lachend ren ik haar achterna dat lukt gemakkelijk, totdat Penelope vals begint te spelen. Ze laat me over een boomstronk struikelen, doordat ze haar krachten gebruikt om de bomen te besturen. Dat laat ik niet op me zitten en grauwend verander ik in een panter. Gemakkelijk haal ik Penelope in, ik ben immers als panter veel sneller. En speels spring ik boven op haar. Met een gil, van haar kant, vallen we beiden op de grond. Een meter rollen we door en dan liggen we stil. Voldaan ga ik op Penelope zitten, die kreunt onder mijn gewicht.
      “Zayn, je bent zo zwaar als panter.”
      Ik lach eens een keer, wat klinkt als een rare grom en verander daarna in een klein konijntje.
      “Wat ben je lief,” kirt Penelope, die me heel voorzichtig oppakt. Ze aait me over mijn rugje heen en genietend nestel ik me in haar armen.
      “Zayn, ik had nooit verwacht dat je zo lief zou kunnen zijn.”
      Ik spring uit haar armen en voor haar neus verander ik weer in een mens, “wat zei je daar? Ik ben altijd lief,” snuif ik arrogant.
      Grinnikend kijkt Penelope me aan, “heb ik je ego gekwetst, Malik?”
      “Nee,” zeg ik koppig.
      Pernelope haalt haar schouders op en gaat daarna weer op de grond liggen. “Kijk Zayn,” zegt ze, terwijl ze naar de lucht kijkt. Ik kijk naar boven en zie dan wat ze bedoeld. De hele lucht is bezaaid met sterren.
      “Wow,” fluister ik. Ik krijg kramp in mijn nek en ga naast Penelope liggen.
      “Mooi, hè?” fluistert ze, “ik kijk elke avond naar ze. Ze geven me het gevoel dat ik leef.”
      Glimlachend kijk ik Penelope aan, “ jij geeft mij het gevoel dat ik leef.”